ഭ്രാന്തനെ പ്രണയിച്ച പെൺകുട്ടി

രചന SMG

അയാളുടെ പേര് ആർക്കും അറിയില്ലായിരുന്നു. മരച്ചുവട്ടിൽ താടിയും മുടിയും ജട പിടിച്ച, ഭീകരമായ രൂപം. വഴിയിൽ കാണുന്നവരെ അയാൾ ഒന്ന് നോക്കിയാൽ പോലും മതി, ആളുകളുടെ മനസ്സിൽ ഒരു ഭയം നിറയും. രാത്രികാലങ്ങളിൽ കവലയിൽ വെച്ച് അയാളെ കാണുന്നത് ഒരു ദുശ്ശകുനമായിപ്പോലും ആളുകൾ കരുതി. അത്രയ്ക്ക് ഭീകരനായിരുന്നു അയാൾ. നല്ല ഉറച്ച ശരീരം, കട്ടപിടിച്ച താടിയും മുടിയും. ആ മുഷിഞ്ഞ രൂപത്തിലും അയാളുടെ മുഖത്തിന് ഒരു പ്രത്യേക സൗന്ദര്യമുണ്ടായിരുന്നു, എങ്കിലും ആരും അത് ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നില്ല. അയാളുടെ കണ്ണുകളിൽ എപ്പോഴും ഒരു ഗൗരവവും തീക്ഷ്ണതയും മാത്രം.

അന്ന് രാത്രി, മീര ബസ്സിൽ നിന്ന് കവലയിൽ ഇറങ്ങുമ്പോൾ മനസ് നിറയെ ഭയമായിരുന്നു. വീടെത്താൻ ഇനിയും ഏറെ ദൂരമുണ്ട്. ആളൊഴിഞ്ഞ വഴിയിലൂടെ അവൾ വേഗത്തിൽ നടന്നു. പെട്ടെന്നാണ് ബൈക്കിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടത്. മൂന്ന് ചെറുപ്പക്കാർ. “എന്താ മോളെ, ഇത്ര രാത്രിയിൽ ഒറ്റക്ക് നടക്കുന്നത്, ഒരു ലിഫ്റ്റ് വേണോ?” ഒരാൾ വിളിച്ചു ചോദിച്ചു. മീര തിരിഞ്ഞുനോക്കാതെ വേഗത്തിൽ നടന്നു. അത് അവരെ കൂടുതൽ പ്രകോപിപ്പിച്ചു. ബൈക്കിൽ അവർ അവളെ പിന്തുടർന്നു.

“ഡീ, നിന്നോട് ചോദിച്ചത് കേട്ടില്ലേ? ഓട്ടമത്സരം ഒന്നുമല്ല, വേഗം ബൈക്കിൽ കേറ്. ഞങ്ങൾ വീട്ടിൽ കൊണ്ടാക്കാം!”

ഭയം കൊണ്ട് വിറച്ച മീര ഓടാൻ തുടങ്ങി. “എടാ, അവളെ ഓടിപ്പിക്കുന്നത് ഒരു രസമാണ്!” ബൈക്കുകൾ അവളെ വളഞ്ഞു. ഭയന്ന് നിലവിളിച്ചുകൊണ്ട് മീര ഓടിയപ്പോൾ ഒരു കല്ലിൽ തട്ടി താഴെ വീണു. കാൽമുട്ടിൽ നിന്ന് ചോരയൊലിച്ചു. ചുറ്റും ചിരിക്കുന്ന മുഖങ്ങൾ.

“ഇനി നിനക്ക് എങ്ങോട്ടും ഓടാൻ പറ്റില്ല, മോളെ” ഒരാൾ ബൈക്കിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി അവളുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു.

പേടിച്ചരണ്ട മീര കരഞ്ഞുകൊണ്ട് അവരോട് കെഞ്ചി. “ദയവ് ചെയ്ത് എന്നെ ഒന്നും ചെയ്യരുത്. എനിക്ക് വീട്ടിൽ എത്തണം. എന്നെ വിട്ടേക്കൂ…” അവളുടെ വാക്കുകൾ ഇടറി, കണ്ണുനീർ ധാരയായി ഒഴുകി.

“ഒന്നും ചെയ്യില്ല, കുറച്ചുനേരം സംസാരിച്ചിട്ട് പോകാം,” അവർ ചിരിച്ചു.

“പ്ലീസ്… എന്റെ വീട്ടിൽ അച്ഛനും അമ്മയും എന്നെ കാത്തിരിക്കുകയാണ്. എന്നെ വിട്ടേക്കൂ… നിങ്ങളുടെ കാൽ പിടിക്കാം.” അവൾ കൈകൂപ്പി അവരോട് യാചിച്ചു. പക്ഷേ അതൊന്നും അവരെ ബാധിച്ചില്ല. അവർ കൂടുതൽ ആവേശത്തിലായി.

അങ്ങനെ അങ്ങ് പോയാലോ ചേട്ടന്മാരെ ഒന്ന് പരിചയപെട്ടിട്ടു പോകുന്നതല്ലേ ഒരു സുഖം.

“എന്നെ വിട്ടേക്കണം, പ്ലീസ്,” അവൾ ഭയത്താൽ നിലവിളിച്ചു. എന്നാൽ അവളുടെ വാക്കുകൾ കാറ്റിൽ അലിഞ്ഞുപോയി. ബൈക്കിൽ വന്ന ഒരുവൻ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു, അവളെ കൈയ്കളിൽ പിടിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. ഇനിയൊന്നും തന്നെക്കൊണ്ട് കഴിയില്ലെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ മീര ഭയത്താൽ കണ്ണുകൾ ഇറുകെ അടച്ചു.

പെട്ടെന്ന് ഒരു അലർച്ച കേട്ട് അവൾ കണ്ണുതുറന്നു. മുന്നിൽ ഭീകരരൂപം! ആ ഭ്രാന്തൻ! ഭ്രാന്തന്റെ കണ്ണുകളിൽ തീവ്രമായ രോഷം. അവൻ ഒരു സംരക്ഷകനെപ്പോലെ അവൾക്കും അവർക്കും ഇടയിൽ നിന്നു.

“എന്താടാ നിനക്ക് വേണ്ടത്? മാറെടാ! വെറുതെ എന്റെ കൈ ചൊറിയാതെ,” ആ ചെറുപ്പക്കാരിൽ ഒരുവൻ ഭ്രാന്തനെ ദേഷ്യത്തിൽ തള്ളിമാറ്റാൻ ശ്രമിച്ചു.

“ഇവൻ ആ ഭ്രാന്തനല്ലേ? വെറുതെ നമ്മൾ ഒരു പ്രശ്‌നത്തിനു പോകണ്ട,” മറ്റൊരാൾ പറഞ്ഞു.

“എന്ത് ഭ്രാന്തൻ? ഇവനെയൊക്കെ ഒരു ചവിട്ട് കൊടുത്താൽ മതി!” ആദ്യത്തെയാൾ വീണ്ടും ആക്രോശിച്ചു.

“മാറിപ്പോടാ, അല്ലെങ്കിൽ നിന്റെ എല്ല് ഞാൻ തല്ലിയൊടിക്കും,” മറ്റൊരാൾ ഭ്രാന്തനോട് ദേഷ്യത്തോടെ പറഞ്ഞു.

അയാൾ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. എന്നാൽ അവന്റെ കൈ തടഞ്ഞുകൊണ്ട് ഒരു ഭീകരമായ നോട്ടം നോക്കി. അതോടെ അവനിലെ ധൈര്യം ചോർന്നുപോയി. ഇത് കണ്ടപ്പോൾ ബാക്കിയുള്ളവർ ഒന്നടങ്കം ഭ്രാന്തനെ നേരിടാൻ ശ്രമിച്ചു. “എല്ലാവരും കൂടെ അവനെ തീർത്തേക്ക്,” ഒരാൾ വിളിച്ചുപറഞ്ഞു.

അയാൾക്ക് നേരെ വന്ന ഒരാളെ അയാൾ കൈകൊണ്ട് തടഞ്ഞു. അവന്റെ വയറ്റിൽ ഒരു ചവിട്ട് കൊടുത്തു. മറ്റൊരാൾ പുറകിൽ നിന്ന് ആക്രമിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. അയാൾ അവന്റെ കൈ പിടിച്ചു തിരിച്ചെറിഞ്ഞു. വേദനകൊണ്ട് പുളഞ്ഞുകൊണ്ട് അവൻ താഴെ വീണു. മൂന്നാമത്തെയാളെ അയാൾ തല്ലിയൊതുക്കി. എല്ലാവരും അവശരായി നിലത്ത് കിടന്നു.

അയാൾ അവരെ നോക്കി ഒന്ന് മുരണ്ടു. എന്നിട്ട് മീരയെ നോക്കി. അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ ഭയമില്ല, ഒരുതരം സങ്കടം മാത്രം. കൈകൊണ്ട് വീട്ടിലേക്ക് പോകാൻ ആംഗ്യം കാണിച്ചു. പേടിച്ച് വിറച്ചുകൊണ്ട് അവൾ പതിയെ എഴുന്നേറ്റു. ഒരടി പിന്നോട്ട് വെച്ചു.

“നിങ്ങൾ… എന്തിനാ എന്നെ സഹായിച്ചത്?” മീര പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ ചോദിച്ചു.

അയാൾ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല, നടന്നോളാൻ വീണ്ടും ആംഗ്യം കാണിച്ചു. അവൾ മെല്ലെ നടന്നു, അയാൾ ഒരു കാവൽക്കാരനെപ്പോലെ പിന്നാലെ നടന്നു. ആ നടത്തത്തിൽ അവൾക്ക് സുരക്ഷിതത്വം തോന്നി. വീട്ടിലെത്തി വാതിൽ അടച്ചെന്ന് ഉറപ്പുവരുത്തിയതിന് ശേഷം മാത്രമാണ് അയാൾ തിരിച്ചുപോയത്.

അടുത്ത ദിവസം, അവൾ ഒരു ടിഫിൻ ബോക്സിൽ ഭക്ഷണവുമായി അയാളെ കാണാൻ പോയി. മരച്ചുവട്ടിൽ അയാൾ തനിച്ചിരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു. “ഇത് നിങ്ങൾക്കുള്ളതാണ്.” അവൾ ബോക്സ് അയാൾക്ക് നേരെ നീട്ടി. അയാൾ അത് വാങ്ങാൻ മടിച്ചു. “ഇന്നലെ എന്നെ രക്ഷിച്ചതിന് നന്ദിയുണ്ട്.”

ഇത് കേട്ടപ്പോൾ അയാളുടെ മുഖത്തെ ഭാവം മാറി. അയാൾ മെല്ലെ ഭക്ഷണം വാങ്ങി കഴിച്ചു. പിന്നീട് ദിവസവും അവൾ അയാൾക്ക് ഭക്ഷണം കൊടുത്തു. ഒരു ദിവസം അവൾ ധൈര്യപൂർവ്വം ചോദിച്ചു, “നിങ്ങളുടെ പേരെന്താണ്?” അയാൾ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.

“നിങ്ങൾ സംസാരിക്കില്ലേ?” അവൾ വീണ്ടും ചോദിച്ചു.

“എന്റെ പേര് ഹരൻ,” അയാൾ പതുക്കെ മറുപടി പറഞ്ഞു. ആ ശബ്ദം ഒരുപാട് കാലം മിണ്ടാതിരുന്നതുപോലെ പരുപരുത്തതായിരുന്നു.

“നിങ്ങൾ ഭ്രാന്തനല്ലെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായി. എന്താണ് നിങ്ങൾക്കിവിടെ സംഭവിച്ചത്?” മീരയുടെ വാക്കുകളിൽ ആത്മാർത്ഥത നിറഞ്ഞു.

അവളുടെ ചോദ്യം കേട്ട് ഹരൻ കണ്ണുകളടച്ചു. “എനിക്കൊരു കുടുംബമുണ്ടായിരുന്നു. ഒരുപാട് സ്നേഹിച്ച ഭാര്യയും, കളിചിരികൾ നിറഞ്ഞ മകനും. എന്റെ ജീവിതം അവരെ ചുറ്റിപ്പറ്റിയായിരുന്നു. ഒരു ദിവസം… ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ച് യാത്ര ചെയ്യുമ്പോൾ, ഞങ്ങളുടെ കാർ അപകടത്തിൽപ്പെട്ടു. എന്റെ ഭാര്യയും മകനും എന്റെ കൈകളിൽ വെച്ച് തന്നെ എന്നെ തനിച്ചാക്കി പോയി. എനിക്ക് അവരെ രക്ഷിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.” അയാളുടെ ശബ്ദം ഇടറി, വേദനകൊണ്ട് അവന്റെ വാക്കുകൾ മുറിഞ്ഞു. “ലോകം എന്നെ കുറ്റപ്പെടുത്തി, ‘ഇവനാണ് കാരണം’, ‘ഇവൻ ഭ്രാന്തനാണ്’ എന്ന് അവർ പറഞ്ഞു. ഓരോ നോട്ടവും ഓരോ വാക്കും എന്റെ മനസ്സിനെ മുറിവേൽപ്പിച്ചു. ആ മുറിവുകൾ കനത്തപ്പോൾ എനിക്ക് സ്വയം നഷ്ടപ്പെട്ടു. എന്റെ ചിന്തകൾ, ഓർമ്മകൾ… എല്ലാം ഒരു ഭ്രാന്തന്റെ ലോകത്തിലേക്ക് മാറി. എന്റെ മനസ്സിലെ വേദനയാണ് ഈ രൂപത്തിൽ എന്നെ ആക്കിയത്.” കണ്ണുനീർ അവന്റെ താടിരോമങ്ങളിലൂടെ ഒലിച്ചിറങ്ങി.

“നിങ്ങൾ ഭ്രാന്തനല്ല.” മീര അയാളുടെ കൈയ്യിൽ പിടിച്ചു.

“എല്ലാവരും അങ്ങനെയാണ് പറയുന്നത്,” അയാൾ പുച്ഛത്തോടെ പറഞ്ഞു.

“എനിക്ക് അങ്ങനെ തോന്നിയില്ല. ഞാൻ നിങ്ങളെ സഹായിക്കാൻ ശ്രമിക്കട്ടെ?”

ഹരൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. മീര ഒരു ബാർബറെ വിളിച്ചു. അയാൾ ഹരന്റെ താടിയും മുടിയും വെട്ടി, വൃത്തിയായി ഒരുക്കി. ഹരന്റെ ഭീകരരൂപം മാറിയപ്പോൾ, അതൊരു സുന്ദരനായ ചെറുപ്പക്കാരന്റെ രൂപമായിരുന്നു. പുതിയ ഷർട്ടും മുണ്ടും അവൾ വാങ്ങി നൽകി. ഹരൻ പതിയെ സമൂഹത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങാൻ തുടങ്ങി. മീരയുടെ കൂട്ടുകാരികളെല്ലാം അവളെ വിലക്കി. “ഭ്രാന്തനായ അയാളെ എന്തിനാ നീ സംരക്ഷിക്കുന്നത്?”

“അയാൾ ഭ്രാന്തനല്ല, നിങ്ങൾ ഭ്രാന്തനാക്കിയതാണ്,” മീര ദേഷ്യത്തോടെ പറഞ്ഞു.

ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയി. ഹരനും മീരയും നല്ല സുഹൃത്തുക്കളായി. അവർ പരസ്പരം അവരുടെ കഥകൾ പങ്കുവെച്ചു. മീര ഹരനെ വീട്ടിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടുവരാൻ തീരുമാനിച്ചു.

വീട്ടിലെത്തിയതും മീര ഹരന്റെ കൈയ്യിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ട് അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും മുന്നിൽ നിന്നു. “ഇതാണ് ഹരൻ, എന്റെ ജീവിതം രക്ഷിച്ചത് ഇദ്ദേഹമാണ്.”

“എന്ത് തേങ്ങയാടീ ഇത്! നീയിപ്പോൾ പറഞ്ഞത് കേട്ട് ഞങ്ങൾക്ക് തലകറങ്ങുന്നു.” അച്ഛൻ ദേഷ്യത്തോടെ ചോദിച്ചു.

“അച്ഛാ… ഇദ്ദേഹം ഭ്രാന്തനല്ല. നിങ്ങൾ വിചാരിക്കുന്നത് പോലെ അങ്ങനെയൊരാളല്ല.”

“അതെങ്ങനെ നിനക്കറിയാം? നീയിപ്പോൾ ഒരു ഭ്രാന്തന്റെ കൈയ്യിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ട് ഞങ്ങളുടെ മുന്നിൽ വന്നിരിക്കുന്നു.” അമ്മ ദേഷ്യത്തോടെ അലറി.

“അമ്മേ, ആൾക്കാർക്ക് ഹരനെ പേടിയാണ്. ആ പേടി കാരണം അവർ ഇദ്ദേഹത്തെ ഭ്രാന്തനാക്കി.”

“നാളെ ഇത് വഴി പോകുമ്പോൾ അങ്ങനെയുള്ള ആളുകളുടെ കൂടെ പോയി സംസാരിക്കാനും, അവരുടെ കൂടെ നടക്കാനും നിനക്ക് ഇത്ര വലിയ ധൈര്യമോ? ഈ വീട്ടിലെ അന്തസ്സ് നീ കളയുമോ?” അച്ഛൻ കലിതുള്ളി.

“അച്ഛൻ കാണുന്നതിനെക്കാൾ വലുതാണ് ഒരു മനുഷ്യന്റെ മനസ്സ്. ഞാനിദ്ദേഹത്തെ ഇഷ്ട്ടപ്പെടുന്നു,” മീര പറഞ്ഞു.

“എന്ത്? എന്ത് ഇഷ്ട്ടപ്പെടുന്നു? മര്യാദക്ക് ഈ പറയുന്ന ഭ്രാന്തന്റെ കൈയ്യിൽ നിന്ന് കൈ വിട്. അങ്ങനെയെങ്കിൽ ഞങ്ങൾ നിന്നെ ഈ വീട്ടിൽ നിന്ന് പുറത്താക്കും.” അമ്മ ദേഷ്യത്തോടെ പറഞ്ഞു.

“അതെന്താ അങ്ങനെ പറയുന്നത്? ഒരു മനുഷ്യനെ ഇഷ്ടപ്പെടാൻ പാടില്ലേ?” മീരയുടെ വാക്കുകളിൽ ദേഷ്യം നിറഞ്ഞു.

“നീയിപ്പോൾ പുറത്തു പോയാൽ ഒരുപാട് നല്ല ആളുകൾ നിന്നെ ഇഷ്ട്ടപ്പെടാൻ വരും. അല്ലാതെ ഒരു ഭ്രാന്തൻ… അവനെപ്പോലുള്ളവരെയാണോ നിനക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടത്?” അച്ഛൻ പുച്ഛത്തോടെ ചോദിച്ചു.

“അങ്ങനെയെങ്കിൽ ഞാൻ ഇദ്ദേഹത്തെ മാത്രമാണ് ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത്. നിങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ മകളായി കാണേണ്ട. ഞാൻ ഈ വീട്ടിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങിപോകാം.” മീര വികാരാധീനയായി പറഞ്ഞു.

ഹരൻ മീരയുടെ കൈയ്യിൽ നിന്ന് കൈ വിട്ടു. “മീരാ… നിനക്ക് വേണ്ടി ഞാൻ അവരുടെ മുന്നിൽ ഒരു പ്രശ്‌നമാകുന്നില്ല. ഞാൻ പോകുന്നു,” ഹരൻ നടന്നകന്നു.

“ഹരൻ… നിൽക്ക്,” മീര അവനെ വിളിച്ചു.

“നിനക്ക് വേണ്ടി, ഒരു ഭ്രാന്തനായ എനിക്ക് നല്ലൊരു ജീവിതം കൊടുക്കാൻ കഴിയില്ല. എന്റെ ഈ അവസ്ഥ കാരണം നിനക്ക് നിന്റെ കുടുംബം നഷ്ടപ്പെടുന്നത് എനിക്കിഷ്ടമല്ല,” ഹരൻ ദുഃഖത്തോടെ പറഞ്ഞു.

“എനിക്കിദ്ദേഹത്തെ മതി,” മീര അലറി.

അച്ഛനും അമ്മയും നിസ്സഹായരായി.

ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയി. ഹരനും മീരയും നല്ല സുഹൃത്തുക്കളായി. അവർ പരസ്പരം അവരുടെ കഥകൾ പങ്കുവെച്ചു. ഒരു ദിവസം മീര ഹരനോട് പറഞ്ഞു, “നിങ്ങൾക്കിനി ഇവിടെ ഒറ്റയ്ക്ക് താമസിക്കേണ്ട. ഞാൻ നിങ്ങളോടൊപ്പം വരാം.”

“നീയെന്താ ഈ പറയുന്നത്? നിന്റെ ഭാവിയെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്ക്.”

“നിങ്ങളാണ് എന്റെ ഭാവി,” അവൾ പറഞ്ഞു. “നമ്മുടെ ജീവിതം എങ്ങനെയായിരിക്കുമെന്ന് ലോകം നോക്കട്ടെ.”

ഹരൻ അവളെ നോക്കി. അവന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. “എന്നെപ്പോലൊരു ഭ്രാന്തനെ നിനക്ക് പ്രണയിക്കാൻ കഴിയുമോ?”

“നിങ്ങൾ ഭ്രാന്തനല്ല, എന്റെ ഹൃദയം ഞാൻ നിങ്ങൾക്ക് തരുന്നു,” മീര പറഞ്ഞു.

അവരുടെ വിവാഹം കഴിഞ്ഞു. ഭ്രാന്തനെന്ന് ആളുകൾ മുദ്രകുത്തിയ ഹരനെ മീര പ്രണയിച്ച് സ്വന്തമാക്കി. അവരുടെ പ്രണയം, പുറംമോടി കണ്ടല്ല, ഒരു മനുഷ്യന്റെ ഉള്ളിലെ നന്മ കണ്ടാണ് സ്നേഹിക്കേണ്ടതെന്ന സന്ദേശം എല്ലാവർക്കും നൽകി.