“വിധിയുടെ വഴികൾ”

“വിധിയുടെ വഴികൾ”

സുധീറിന്റെ ഫോണിലേക്ക് വന്ന കോളിൽ ഒരു പരിചിതമായ ശബ്ദം. അമ്മയുടെ.

“സുധീർ, മോനേ…”

“എന്താമ്മേ, പറയൂ…”

“മോനേ… സൂര്യക്ക് ആശുപത്രിയിൽ അഡ്മിറ്റ് ചെയ്തിരിക്കുന്നു. അവൾക്ക് അടിയന്തിര ഓപ്പറേഷൻ നടത്തേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. വീട്ടിൽ ആരുമില്ല. നീ ഒന്ന് വരുമോ?”

അമ്മയുടെ വാക്കുകളിൽ ഭയം നിറഞ്ഞിരുന്നു. സൂര്യ? ആശുപത്രിയിൽ? പക്ഷേ എന്തിന്?

“സൂര്യക്ക് എന്തു പറ്റി?” ആശങ്കയോടെ ചോദിച്ചു.

“മോനേ അത് ഞാൻ പറയില്ല. നീ വന്നാൽ മതി. പ്ലീസ്…”

ചുറ്റുമുള്ള ഓഫീസിലെ ശബ്ദകോലാഹലങ്ങൾക്കിടയിൽ അമ്മയുടെ ശബ്ദം മുങ്ങിപ്പോയി. സുധീർ ഇനി അധികം ഒന്നും ചോദിക്കാതെ ഇറങ്ങാൻ തയ്യാറായി.

“ശരി അമ്മേ, ഞാൻ ഇപ്പോൾ തന്നെ പുറപ്പെടുന്നു.”

ഫോൺ വെച്ച് ആലോചനയിലാഴ്ന്ന സുധീർ തലയ്ക്ക് കൈ കൊടുത്തു. സൂര്യയുമായി കഴിഞ്ഞ രണ്ട് വർഷമായി അവൻ സംസാരിച്ചിട്ടില്ല. ഒരുമിച്ച് നിന്ന ദിവസങ്ങൾ… പഠിച്ച കാലം… അവളുടെ പുഞ്ചിരി… എല്ലാം മനസ്സിൽ തെളിഞ്ഞു വന്നു.

ബോസിനോട് ലീവ് പറഞ്ഞ് സുധീർ ഓഫീസിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി. ഡ്രൈവിംഗ് ചെയ്യുമ്പോൾ, കോളേജിലെ ആ ദിവസം അവന്റെ മനസ്സിലേക്ക് ഓടിവന്നു…

“സുധീർ, എന്നോട് ഒരിക്കൽ കൂടി ചിന്തിക്കൂ,” സൂര്യ കണ്ണീരോടെ അപേക്ഷിച്ചു.

“ഇല്ല സൂര്യ, ഇനി നമുക്ക് ഒരുമിച്ച് പോകാൻ കഴിയില്ല. നമ്മുടെ വഴികൾ വേറെയാണ്.”

“എന്താണ് ഞാൻ ചെയ്ത തെറ്റ്? പറയൂ സുധീർ!”

“നീ ഒന്നും ചെയ്തിട്ടില്ല. ഞാനാണ് മാറിയത്.”

അന്ന് അവന്റെ പേരിൽ അവൾ എഴുതിയ കത്തിലെ വാക്കുകൾ ഇപ്പോഴും അവന്റെ നെഞ്ചിൽ മുറിവുണ്ടാക്കുന്നു.

“…എനിക്ക് മനസ്സിലാകുന്നില്ല, സുധീർ. എന്നിൽ നിന്ന് നീ ഒളിച്ചോടുന്നത് എന്തിന്? ഞാൻ നിന്നെ വേദനിപ്പിച്ചോ? ഇല്ല, സുധീർ. നീ മാത്രമാണ് എന്റെ ലോകം. എന്നെ ഇങ്ങനെ ഉപേക്ഷിക്കരുത്…”

എന്നാൽ അവൻ അവളെ ഉപേക്ഷിച്ചു. സൂര്യ അവന്റെ ജീവിതത്തിൽ നിന്നും മായ്ച്ചു കളഞ്ഞു. രാജേഷിന്റെ വാക്കുകൾ മനസ്സിൽ അടിച്ചിട്ടിരുന്നു.

“ടാ, അവൾ നിന്നെ പറ്റിക്കുകയാണ്. ഇപ്പോൾ നിന്നോടൊപ്പം, നാളെ മറ്റൊരാളുടെ കൂടെ. കോളേജിലെ എല്ലാവരും അവളെ കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്നുണ്ട്. ആ പ്രഭാകറൻ സാറുമായുള്ള ബന്ധം…”

ആ വാക്കുകൾ വിഷബീജങ്ങളായി സുധീറിന്റെ മനസ്സിൽ വളർന്നു. പ്രഭാകറൻ സാർ, കോളേജിലെ ഹിസ്റ്ററി ഡിപ്പാർട്ട്മെന്റ് ഹെഡ്. സൂര്യയെ പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിക്കുന്നുവെന്ന് ചിലർ പറഞ്ഞു കേട്ടിരുന്നു.

“ഇല്ല, അവൾ അങ്ങനെയല്ല,” സുധീർ ആദ്യമൊക്കെ പ്രതിരോധിച്ചു.

“അടുത്ത ആഴ്ച തന്നെ അവർ ഒരുമിച്ച് യാത്ര പോകുന്നുണ്ട്. നീ മണ്ടനാണ്, സുധീർ.”

ഒരു മാസത്തിനുള്ളിൽ, സുധീർ സൂര്യയെ ഉപേക്ഷിച്ചു. അവൾ കരഞ്ഞു. കെഞ്ചി. എന്നാൽ അവൻ ഇളകിയില്ല. പ്രഭാകറൻ സാറിന്റെ കാറിൽ സൂര്യ കയറുന്നത് അവൻ സ്വന്തം കണ്ണുകൊണ്ട് കണ്ടു.

അതിനു ശേഷം, അവൻ കോളേജ് വിട്ടു. ഡൽഹിയിലേക്ക് പോയി. അവിടെ ജോലി നേടി. രണ്ട് വർഷം കടന്നു പോയി.

ആശുപത്രിയുടെ മുന്നിലെത്തിയപ്പോൾ സുധീറിന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പ് വർധിച്ചു. നിർത്തി വച്ച കാറിന്റെ സീറ്റിൽ അവൻ കുറച്ച് നേരം മരവിച്ചിരുന്നു.

എന്തിനാണ് താൻ ഇവിടെ വന്നത്? ഇനി ഒരിക്കലും സൂര്യയെ കാണേണ്ടതില്ലെന്ന് തീരുമാനിച്ചിട്ടും, അവന്റെ കാലുകൾ അവിടേയ്ക്ക് നീങ്ങി.

റിസപ്ഷനിൽ ചെന്ന് അവൻ സൂര്യയെക്കുറിച്ച് അന്വേഷിച്ചു. “ICU, നാലാം നില,” റിസപ്ഷനിസ്റ്റ് പറഞ്ഞു.

ICU? അവന്റെ ആശങ്ക വർധിച്ചു. അമ്മ എന്തുകൊണ്ടാണ് എല്ലാം പറയാതിരുന്നത്?

ലിഫ്റ്റിൽ കയറുമ്പോൾ അവന്റെ ഫോൺ വീണ്ടും മുഴങ്ങി. രാജേഷായിരുന്നു.

“ഹലോ, രാജേഷ്.”

“ടാ, സുധീർ, എവിടെയാണ്? സൂര്യ… അവൾ…”

“ഞാൻ ആശുപത്രിയിൽ എത്തിയിരിക്കുന്നു. എന്തു പറ്റി?”

“അവൾ ആത്മഹത്യ ചെയ്യാൻ ശ്രമിച്ചു, സുധീർ!”

സുധീറിന്റെ കൈകൾ വിറച്ചു. “എന്ത്?”

“അതേ. വിഷം കുടിച്ചു. എന്നാൽ സമയത്ത് ആശുപത്രിയിലെത്തിച്ചു. അവൾ കോമയിലാണ്.”

സുധീറിന്റെ ലോകം തകർന്നടിഞ്ഞു. കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി.

“എന്താ… എന്താ സംഭവിച്ചത്?”

“പ്രഭാകറൻ സാറിനെ കുറിച്ച് നീ കേട്ടതെല്ലാം തെറ്റായിരുന്നു, സുധീർ. അവൾ അവരുടെ മകളായിരുന്നു.”

“എന്ത്?”

“അതേ. സൂര്യയുടെ അമ്മ വളരെ നേരത്തെ മരിച്ചു. പ്രഭാകറൻ സാർ ഒറ്റയ്ക്ക് അവളെ വളർത്തി. എന്നാൽ ആരും അറിയരുതെന്ന് അവൾ ആഗ്രഹിച്ചു. കാരണം, കോളേജിലെ മറ്റുള്ളവർ അവളെ വ്യത്യസ്തമായി കാണും എന്ന ഭയം.”

“അപ്പോൾ…”

“അതേ, ടാ. ഞാൻ തെറ്റിദ്ധരിച്ചു. നിന്നെയും തെറ്റിദ്ധരിപ്പിച്ചു. കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച പ്രഭാകറൻ സാർ ഒരു അപകടത്തിൽ മരിച്ചു. അവൾക്ക് വലിയ ആഘാതമായി. എന്നിട്ട്, നിന്നെയും നഷ്ടപ്പെട്ടു എന്ന വേദനയിൽ…”

സുധീറിന്റെ ശരീരം മരവിച്ചു പോയി. ഇത്രയും നാളും താൻ എന്തൊരു തെറ്റാണ് ചെയ്തത്?

നാലാം നിലയിലെത്തിയ അവൻ നേരെ ICU വിലേക്ക് നടന്നു. അവിടെ സൂര്യയുടെ ചേച്ചി വിനീതയും അമ്മയും കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

“അമ്മേ…” അവൻ കൂട്ടിമുട്ടുന്ന വാക്കുകളോടെ വിളിച്ചു.

അമ്മ അവനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കരഞ്ഞു. “മോനേ, സൂര്യ… അവൾ…”

“എനിക്കവളെ കാണണം, അമ്മേ.”

“ഡോക്ടർ ഇപ്പോൾ പറഞ്ഞു, അവൾ കോമയിൽ നിന്ന് പുറത്തുവന്നു. പക്ഷേ…”

“പക്ഷേ എന്ത് അമ്മേ?”

“അവൾക്ക് ലിവർ തകരാറിലായി. അടിയന്തിരമായി ഓപ്പറേഷൻ നടത്തണം. ഇല്ലെങ്കിൽ… അവൾ…”

സുധീർ ചുവരിൽ ചാരി തളർന്നിരുന്നു. എന്തൊരു കടുംകൈ ആണ് താൻ ചെയ്തത്?

“എനിക്കവളെ കാണണം, അമ്മേ. ഒരു തവണ മാത്രം.”

അവർ ICU വിലേക്ക് കയറി. വെളുത്ത കിടക്കയിൽ, എത്രയോ നേർത്ത് പോയ സൂര്യ കിടക്കുന്നു. അവളുടെ കവിളുകൾ കുഴിഞ്ഞിരുന്നു. കണ്ണുകൾക്ക് ചുറ്റും കറുത്ത വളയങ്ങൾ. അവളെ ചുറ്റിയും നിരവധി ഉപകരണങ്ങൾ.

“സൂര്യ…” അവൻ മന്ത്രിച്ചു. അവളുടെ കൈയിൽ തൊട്ടു.

പതുക്കെ അവളുടെ കണ്ണുകൾ തുറന്നു. അവൾ അവനെ നോക്കി. ആ കണ്ണുകളിൽ അത്ഭുതവും സന്തോഷവും നിറഞ്ഞു.

“സുധീർ,” അവൾ ക്ഷീണിച്ച ശബ്ദത്തിൽ വിളിച്ചു.

“സൂര്യ, എന്നോട് ക്ഷമിക്കൂ. ഞാൻ… ഞാൻ…”

“വേണ്ട, ഒന്നും പറയേണ്ട,” അവൾ പതുക്കെ പറഞ്ഞു. “നീ വന്നല്ലോ, അത് മതി.”

“ഞാൻ തെറ്റിദ്ധരിച്ചു, സൂര്യ. എനിക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു. പ്രഭാകറൻ സാർ… അച്ഛൻ…”

“അതെനിക്കറിയാം. രാജേഷ് എന്നോട് പറഞ്ഞു, അവനാണ് നിന്നെ വിളിച്ചതെന്ന്.”

സുധീർ തേങ്ങി കരഞ്ഞു. “നിനക്കെന്തിനാണ് ഇങ്ങനെ ചെയ്തത്? എന്തിന്?”

“ഞാൻ ഒറ്റപ്പെട്ടു പോയി, സുധീർ. അച്ഛനും നീയും… എന്റെ എല്ലാമായിരുന്നു.”

പെട്ടെന്ന് അവളുടെ മുഖത്ത് വേദന നിറഞ്ഞു. അവൾ പിടഞ്ഞു. അലാറങ്ങൾ മുഴങ്ങാൻ തുടങ്ങി.

ഡോക്ടറും നഴ്സുമാരും ഓടിയെത്തി. “പ്ലീസ്, നിങ്ങൾ പുറത്തു പോകണം!”

സുധീറിനെ പുറത്തേക്ക് നയിച്ചു. അവൻ ഭിത്തിയിൽ ചാരി കണ്ണുകൾ അടച്ചു.

“സുധീർ.” ഡോക്ടർ ഗൗരവത്തോടെ വിളിച്ചു.

“ഡോക്ടർ, എന്താണ് സംഭവിച്ചത്?”

“അവൾക്ക് അടിയന്തിര ലിവർ ട്രാൻസ്പ്ലാന്റ് വേണം. ഇല്ലെങ്കിൽ അവൾ 24 മണിക്കൂർ പോലും പിടിക്കില്ല.”

“ഞാൻ… എനിക്ക്… എന്റെ ലിവർ കൊടുക്കാം, ഡോക്ടർ. ഞങ്ങൾ രക്തബന്ധമില്ലാത്തവരാണെങ്കിൽ കൂടി, ടെസ്റ്റുകൾ നടത്തൂ.”

ഡോക്ടർ ആശ്ചര്യത്തോടെ അവനെ നോക്കി. “നിങ്ങൾക്ക് അറിയാമോ എന്താണ് പറയുന്നതെന്ന്? ലിവർ ട്രാൻസ്പ്ലാന്റ് ഒരു വലിയ നടപടിയാണ്. നിങ്ങളുടെ ജീവിതത്തെ ബാധിക്കും.”

“എനിക്കറിയാം,” സുധീർ ഉറച്ച ശബ്ദത്തിൽ പറഞ്ഞു. “ഞാൻ അവളുടെ ജീവിതം തകർത്തു. ഇനി ഞാൻ തന്നെ അത് തിരികെ കൊടുക്കും.”

പരിശോധനകൾ വെളിപ്പെടുത്തി, അവന്റെ ലിവർ സൂര്യയ്ക്ക് അനുയോജ്യമാണെന്ന്. മണിക്കൂറുകൾക്കുള്ളിൽ സർജറി നടന്നു.

സുധീർ തന്റെ ലിവറിന്റെ ഒരു ഭാഗം സൂര്യയ്ക്ക് നൽകി. വേദനയിലും അവന്റെ മുഖത്ത് സമാധാനം നിറഞ്ഞിരുന്നു.

ദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷം, രണ്ടുപേരും വീണ്ടെടുക്കാൻ തുടങ്ങി. ഒരു ദിവസം അവർ ആശുപത്രിയുടെ ഗാർഡനിൽ സംസാരിച്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു.

“നിന്നോട് എനിക്ക് ദേഷ്യമുണ്ടായിരുന്നു, സുധീർ,” സൂര്യ പതുക്കെ പറഞ്ഞു. “എന്നാൽ ഇപ്പോൾ…”

“ഞാൻ നിന്നെ വേദനിപ്പിച്ചു, സൂര്യ. എന്നാൽ നീ ഇപ്പോൾ എന്റെ ഉള്ളിൽ ജീവിക്കുന്നു, അക്ഷരാർത്ഥത്തിൽ.” അവൻ പുഞ്ചിരിച്ചു, തന്റെ ലിവറിലേക്ക് ചൂണ്ടിക്കാട്ടി.

അവൾ ചിരിച്ചു. “ശരിയാണ്. നിന്റെ ഒരു ഭാഗം എന്നിൽ ജീവിക്കുന്നു. ഞാൻ ജീവിക്കുന്നത് നിനക്ക് വേണ്ടിയാണ്.”

സുധീർ അവളുടെ കൈ പിടിച്ചു. “നമുക്ക് വീണ്ടും തുടങ്ങാം, സൂര്യ. നീ അനുവദിച്ചാൽ.”

അവൾ നോക്കി അവന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക്, ആഴത്തിൽ. പിന്നെ പതുക്കെ തലയാട്ടി.

ഉയരെ ആകാശത്ത്, ഒരു പക്ഷി സ്വതന്ത്രമായി പറന്നുയർന്നു. അവരുടെ പുതിയ ജീവിതത്തിന്റെ തുടക്കം പോലെ.

തകർന്ന ബന്ധം പുതുക്കിപ്പണിയുക എന്നത് ഒരു പുതിയ ബന്ധം ഉണ്ടാക്കുന്നതിനേക്കാൾ കഠിനമാണ്. എന്നാൽ, ആത്മാർത്ഥമായ സ്നേഹത്തിന് ഏത് വേദനയെയും മറികടക്കാൻ കഴിയും. അവരുടെ ജീവിതം ഇനിയൊരു പുതിയ അദ്ധ്യായത്തിലേക്ക് കടക്കുകയായിരുന്നു, പരസ്പരം ബന്ധിക്കപ്പെട്ട് – വിധിയാലും, ശരീരത്താലും, ഹൃദയത്താലും.

ZULIKHA ZUL