രചന ..SMG
നഗരത്തിലെ തിരക്കിട്ട ജീവിതത്തിലേക്ക് ഒരു സാധാരണക്കാരിയായ പവിത്ര എത്തിച്ചേരുന്നത് ഒരു ജോലിക്കുവേണ്ടിയുള്ള സ്വപ്നങ്ങളുമായാണ്. ഒരു പ്രമുഖ കമ്പനിയിൽ ഇന്റർവ്യൂവിന് അവസരം ലഭിച്ചപ്പോൾ അവളുടെ സന്തോഷത്തിന് അതിരില്ലായിരുന്നു. എന്നാൽ, ആ സന്തോഷം ഒരു ചതിക്കുഴിയുടെ തുടക്കമായിരുന്നു.
“സിദ്ധാർത്ഥ്, നീ സൂക്ഷിക്കണം. അവളൊരു പാവം കുട്ടിയാണ്. മറ്റുള്ളവരോട് പെരുമാറുന്നതുപോലെ അവളോട് നീ പെരുമാറരുത്,” ഒരു ഉപദേശിയുടെ ഭാവത്തിൽ ശങ്കരൻ സിദ്ധാർത്ഥിനോട് പറഞ്ഞു.
“നിങ്ങളുടെ കൊച്ചുമോളൊന്നുമല്ലല്ലോ അവൾ? പിന്നെന്തിനാണ് ഈ ഉപദേശം?” പുച്ഛം നിറഞ്ഞ ചിരിയോടെ സിദ്ധാർത്ഥ് ചോദിച്ചു.
“അല്ല, പക്ഷേ ഒന്നോർമ്മിപ്പിച്ചതാണ്.”
“നിങ്ങൾക്ക് വേണ്ട പണം ഞാൻ തന്നില്ലേ? പിന്നെയെന്താ. എന്നെ ഉപദേശിക്കാൻ വരേണ്ട. സിദ്ധാർത്ഥ് ആരുടെയും ഉപദേശം കേൾക്കാറില്ല. ഞാൻ വിളിക്കുമ്പോൾ മാത്രം വന്നാൽ മതി. അതിനു മുൻപിങ്ങോട്ട് വന്നാൽ അറിയാലോ എന്നെ.”
ഇന്റർവ്യൂ ആണെന്ന് കേട്ടപ്പോൾ പവിത്രക്ക് സന്തോഷമായിരുന്നു. നഗരത്തിലെ ഏറ്റവും വിലകൂടിയ ഹോട്ടലിലേക്കായിരുന്നു ശങ്കരൻ അവളെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോയത്. ഭയത്തോടെ അവൾ ചുറ്റും നോക്കി. ഇത്തരം വലിയ കെട്ടിടങ്ങളും നഗരവും സിനിമയിലും സീരിയലിലുമല്ലാതെ അവൾ കണ്ടിട്ടില്ല.
“അവിടെ നോക്കിനിൽക്കാതെ ഇങ്ങു വാ പെണ്ണേ…” ശങ്കരൻ പറഞ്ഞു. ഭയത്തോടെ അവൾ ചോദിച്ചു, “എവിടെയാ ഇന്റർവ്യൂ?”
“ഇന്റർവ്യൂ ഇവിടെ ഈ റൂമിൽ,” സിദ്ധാർത്ത് പോക്കറ്റിൽനിന്ന് ഒരു സിഗരറ്റെടുത്ത് കത്തിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
പോകാൻ മടിച്ചുനിന്ന അവളുടെ കയ്യിൽ ശങ്കരന്റെ കൈകൾ മുറുകി. “നടക്ക് അങ്ങോട്ട്!”
“ഇവിടെ ആരും ഇല്ലല്ലോ?” ഭയം നിറഞ്ഞ അവളുടെ ചോദ്യം കേട്ട് സിദ്ധാർത്ഥ് ഉച്ചത്തിൽ ചിരിച്ചു. “ഹ… ഹ… ഹ… ഹ…”
സിദ്ധാർത്ഥ് പവിത്രയെ റൂമിലേക്ക് തള്ളിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു, “ഇന്നത്തെ ഇന്റർവ്യൂവിന് നീയും ഞാനും മാത്രമേയുള്ളൂ.” പുക അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് ഊതിവിട്ട് അയാൾ തുടർന്നു, “ഇന്നത്തെ ഇന്റർവ്യൂ നമുക്ക് പൊളിക്കണ്ടേ?”
“വേണ്ട…” പേടിയോടെ അവൾ പറഞ്ഞു.
“ഹ ഹ ഹ… നിനക്കിവിടെനിന്ന് രക്ഷപ്പെടാൻ പറ്റില്ല പെണ്ണേ. നിന്നെ എന്റെ മുന്നിൽ കാഴ്ചവെക്കാൻ നിന്റെ അച്ഛനെന്ന് പറയുന്ന കിളവൻ എന്നോട് വാങ്ങിയത് ഒരു ലക്ഷം രൂപയാണ്! അത് മുതലാക്കാതെ ഈ സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ കയ്യിൽനിന്ന് രക്ഷപ്പെടാമെന്ന് നീ മോഹിക്കണ്ട. വിടില്ല ഞാൻ.”
പവിത്രയുടെ തൊണ്ടയിടറി. “പ്ലീസ്, എന്നെ ഒന്നും ചെയ്യരുത്. ഇന്റർവ്യൂ എന്ന് പറഞ്ഞിട്ടാണ് ഞാൻ വന്നത്.”
“അതെ, ഇവിടെ ഒരു ഇന്റർവ്യൂ തന്നെയാണ് നടക്കാൻ പോകുന്നത്. മോള് സഹകരിച്ചാൽ നമുക്കിതങ്ങ് പെട്ടെന്ന് ആരംഭിക്കാം,” സിദ്ധാർത്ഥ് പുച്ഛത്തോടെ പറഞ്ഞു.
“ഇല്ല, എന്നെ കൊന്നാലും നിങ്ങളുടെ ആഗ്രഹം നടക്കില്ല.” പവിത്രയുടെ വാക്കുകളിൽ ധൈര്യം നിറഞ്ഞു.
“ഹ… ഹ… ഹ… ഹ… ” സിദ്ധാർത്ഥ് അലറി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു, “നിന്നെക്കാൾ തടിമിടുക്കും സാമർത്ഥ്യവുമുള്ള പെൺകുട്ടികളെ നിഷ്പ്രയാസം കൈകാര്യം ചെയ്തവനാണ് ഈ സിദ്ധാർത്ഥ്. എന്നിട്ടാണോ മാൻകുഞ്ഞിനെപ്പോലെയുള്ള നീ?”
അതും പറഞ്ഞ് അവൻ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് നീങ്ങി. സാരിയിൽ പിടിച്ചവൻ അവളെ പിന്നോട്ട് വലിച്ചതും വലിയുടെ ശക്തിയിൽ സാരിയിലെ പിൻ പൊട്ടി സാരി താഴേക്ക് ഊർന്നു വീഴാൻ പോയി. ഒരു കൈകൊണ്ട് അവൾ എങ്ങനെയോ സാരി ഭദ്രമായി പിടിച്ചു.
“നീ അനുസരണയോടെ എന്റെ അടുത്തേക്ക് വരുന്നോ അതോ ഞാൻ ബലം പ്രയോഗിക്കണോ? ഞാൻ ബലം പ്രയോഗിച്ചാൽ അത് നിനക്ക് തന്നെയാണ് ദോഷം. വെറുതെ മോള് അങ്ങനെയൊരു സീൻ ഉണ്ടാക്കാതെ മര്യാദയ്ക്ക് ഇങ്ങോട്ട് വന്നോ, അതാണ് നിനക്ക് നല്ലത്.”
“എന്നെ ഒന്നും ചെയ്യരുത്, ഞാൻ നിങ്ങളെ കാലുപിടിക്കാം.” പവിത്രയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി.
“കാല് പിടിച്ചിട്ടോ, കരഞ്ഞു ബഹളം വെച്ചിട്ടോ ഈ സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ കയ്യിൽനിന്ന് രക്ഷപ്പെടാമെന്ന് വെറുതെ സ്വപ്നം കാണണ്ട. കാരണം, ‘ദയ, കരുണ’ ഇതൊന്നും സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഇല്ല. ഇനി ഉണ്ടാവാനും പോകുന്നില്ല.”
“അച്ഛൻ നിങ്ങളോട് വാങ്ങിയ കാശ് ഞാൻ തരാം. പകരം എന്നെ വെറുതെ വിടണം!”
“ഓഹോ, ആണോ? എങ്കിൽ കാശെടുക്ക്. ഇപ്പോൾ ഈ നിമിഷം എന്റെ കയ്യിൽ കാശ് വെച്ച് തന്നാൽ നിനക്ക് ഈ നിമിഷം ഇവിടുന്ന് പോകാം.”
“ഇപ്പോൾ എന്റെ കയ്യിൽ കാശില്ല.”
“ഹ… ഹ… ഹ… ഹ… ” സിദ്ധാർത്ഥ് അലറി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു, “പിന്നെ എന്ത് കണ്ടിട്ടാടി നിന്റെ അച്ഛൻ വാങ്ങിയ കാശ് എന്റെ മുന്നിൽ വെക്കാമെന്ന് നീ പറഞ്ഞത്? ഇനിയിപ്പോൾ നീ കാശ് തന്നാലും നിന്നെ ഞാൻ വെറുതെ വിടാൻ പോകുന്നില്ല. കാരണം, കുറച്ചുസമയം കൊണ്ട് നിന്നെ അറിയാൻ ഞാനും വല്ലാതെ കൊതിച്ചുപോയി. അതുകൊണ്ട് എന്റെ ആഗ്രഹം എനിക്ക് നിറവേറ്റിയേ പറ്റൂ.”
അത്രയും പറഞ്ഞവൻ അവളെ പൊക്കിയെടുത്ത് ബെഡിലേക്ക് ഇട്ടു.
കുറച്ചു സമയത്തിന് മുൻപ്, നഗരത്തിലെ ഒരു ബസ് സ്റ്റോപ്പിന് സമീപം കാശിനാഥൻ ഒരു സുഹൃത്തിനെ കാത്തുനിൽക്കുകയായിരുന്നു. പവിത്രയെയും അവളുടെ അച്ഛൻ രാമൻ പിള്ളയെയും കാശിനാഥൻ നേരത്തെ കണ്ടിട്ടുള്ളതുകൊണ്ട് തന്നെ അയാൾക്ക് അവരെ പെട്ടെന്ന് തിരിച്ചറിയാൻ സാധിച്ചു. പെട്ടെന്ന് ഒരു കാർ അവരുടെ അടുത്ത് വന്നുനിന്നു. അതിൽനിന്ന് ഇറങ്ങിയ ശങ്കരൻ, പവിത്രയെയും കൂട്ടി ഹോട്ടലിലേക്ക് പോകാൻ തുടങ്ങി.
അതേസമയം, രാമൻ പിള്ള ഫോണെടുത്ത് സംസാരിക്കുന്നത് കാശിനാഥന്റെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടു.
“അവളെ ഹോട്ടലിൽ എത്തിച്ചിട്ടുണ്ട്. പെൺകുട്ടിക്ക് സംശയമൊന്നും തോന്നിയിട്ടില്ല. ഇനി ബാക്കി നീ നോക്കിക്കോ… ഞാൻ ഇവിടെനിന്ന് തിരിച്ചു പോവുകയാണ്,” രാമൻ പിള്ള ഫോണിലൂടെ സംസാരിക്കുന്ന ശബ്ദം കാശിനാഥൻ യാദൃച്ഛികമായി കേട്ടു.
എന്തോ അപകടം മണത്ത കാശിനാഥൻ ഒരു നിമിഷം പോലും വൈകാതെ അവരെ പിന്തുടർന്നു. അവരറിയാതെ ദൂരെ മാറി ബൈക്ക് പാർക്ക് ചെയ്ത് അവൻ ഹോട്ടലിലേക്ക് നടന്നു.
സിദ്ധാർത്ഥ് പവിത്രയെ ബലമായി റൂമിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയപ്പോൾ കാശിനാഥൻ അയാളെ പിന്തുടർന്ന് ആ റൂമിൻ്റെ വാതിലിൽ എത്തി. അകത്തുനിന്ന് നിലവിളി കേട്ടപ്പോൾ കാശിനാഥന് നിൽക്കാൻ തോന്നിയില്ല. ഒരു നിമിഷം പോലും വൈകാതെ അവൻ ഹെൽമറ്റ് എടുത്ത് തലയിൽ വെച്ചു. സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ കൊടുംക്രൂരതകളെ തകർക്കാൻ വാതിൽ ചവിട്ടിപ്പൊളിച്ച് അകത്തേക്ക് പാഞ്ഞെത്തി.
കത്തിയെരിയുന്ന കണ്ണുകളോടെ മുന്നിൽ നിൽക്കുന്ന കാശിനാഥനെ കണ്ട് സിദ്ധാർത്ഥ് ഞെട്ടി. ഒരു നിമിഷംപോലും വൈകാതെ അവൻ്റെ കൈയിൽ നിന്ന് പവിത്രയെ രക്ഷപ്പെടുത്തി. അവൾ റൂമിൽനിന്ന് ഓടി പോകുന്നതുവരെ അവൻ അവിടെത്തന്നെ നിന്നു.
ഇതേ സമയം വീട്ടിൽ,
“സമയം നല്ലതുപോലെ ഇരുട്ടി തുടങ്ങിയല്ലോ, എന്റെ കുട്ടിയെ കാണുന്നില്ലല്ലോ… ഈശ്വരാ…”
“അമ്മ ഇങ്ങനെ ടെൻഷൻ ആവണ്ട. ചേച്ചി വന്നോളും,” അനിയത്തി പറഞ്ഞു.
“പരിചയമില്ലാത്ത സ്ഥലത്തേക്കാണ് പോയത്. അതാണ് അമ്മയ്ക്ക് പേടി.”
“അമ്മേ, ദേ നോക്ക്. ചേച്ചിയല്ലേ ആ വരുന്നത്?”
“അയ്യോ, ഇതെന്താ ഭഗവാനേ ഞാൻ ഈ കാണുന്നത്? എന്താ എന്റെ കുട്ടിക്ക് പറ്റിയത്?” അവളെ കണ്ടതും ഒരു നിലവിളിയോടെ അമ്മ അവൾക്ക് അടുത്തേക്ക് ഓടി. “എന്താ എന്റെ കുട്ടിക്ക് പറ്റിയത്? സാരിയിൽ മുഴുവൻ അഴുക്കാണല്ലോ. നെറ്റി പൊട്ടിയിട്ടുണ്ട്. നീ എവിടെയെങ്കിലും വീണോ?”
അമ്മയുടെ ചോദ്യം കേട്ടതും അവൾ സാരിത്തുമ്പ് കൊണ്ട് മുഖം തുടച്ചു. കൂടെ നിറഞ്ഞുവന്ന കണ്ണുകളും തുടച്ചവൾ പറഞ്ഞു, “വരുന്ന വഴി ചെറുതായിട്ടൊന്നു വീണു.”
“എന്നിട്ട് കൂടുതലായിട്ടെന്തെങ്കിലും പറ്റിയോ മോളെ?”
“ഇല്ല അമ്മേ.”
“ജോലി കിട്ടുമോ മോളെ? ഇന്നത്തെ ഇന്റർവ്യൂ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മോൾക്ക് എന്തെങ്കിലും പ്രതീക്ഷയുണ്ടോ?” അവളുടെ മുറിഞ്ഞ നെറ്റിയിൽ മരുന്ന് പുരട്ടികൊണ്ട് അമ്മ ചോദിച്ചു.
നിറഞ്ഞുവന്ന മിഴികൾ അമ്മ കാണാതിരിക്കാൻ നന്നേ പാടുപെട്ടുകൊണ്ടവൾ പറഞ്ഞു, “ആ ജോലിയൊന്നും കിട്ടില്ല അമ്മേ. അതുകൊണ്ട് വലിയ പ്രതീക്ഷയൊന്നും വേണ്ട.”
“ഒത്തിരി കുട്ടികൾ ഉണ്ടായിരുന്നോ മോളെ ഇന്ന് ഇന്റർവ്യൂവിൽ പങ്കെടുക്കാൻ?”
“മ്മ്…” അവൾ പതിയെ ഒന്ന് മൂളി.
“സാരമില്ല, നമുക്ക് വേറെ നോക്കാം. ആ ജോലി കിട്ടിയില്ലല്ലോ എന്ന് ഓർത്ത് എന്റെ കുട്ടി സങ്കടം ആവാൻ നിൽക്കണ്ട. അമ്മ അടുക്കളയിലേക്ക് ചെല്ലട്ടെ, കുറച്ച് ജോലികളും കൂടെ ബാക്കിയുണ്ട്.”
പേടിപ്പെടുത്തുന്ന ആ സംഭവങ്ങൾ ഓരോന്നായി ഓർത്തെടുക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോഴാണ് ഡോറിനു മുൻപിൽ നിന്ന് “പവിത്ര” എന്നൊരു വിളി കേട്ടത്.
“മോള് എന്താ കിടക്കുന്നത്? നിനക്ക് വയ്യേ?”
ആ ചോദ്യം കേട്ടപ്പോൾ എണീറ്റ് കരണം നോക്കി ഒന്ന് പൊട്ടിച്ചു കൊടുത്താലോ എന്ന് ഓർത്തുപോയി.
“ദേ, നിനക്ക് അച്ഛൻ വാങ്ങിച്ചതാ. ഇഷ്ടമായോന്ന് നോക്ക്.” അവൾക്ക് നേരെ രാമൻ പിള്ള നീട്ടിപ്പിടിച്ച കവർ വാങ്ങി അയാളുടെ മുഖത്തേക്ക് വലിച്ചെറിയാൻ തുനിഞ്ഞതും ഡോറിനു മുൻപിൽ അനിയത്തി പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു. കൂടെ അനിയത്തിയുടെ ചോദ്യവും, “ഇഷ്ടമായോന്ന് നോക്ക് ചേച്ചി.” ആ അവസരം പാഴായ നിരാശയോടെ കവർ ബെഡിലേക്ക് ഇട്ടുകൊണ്ട് അവൾ അനിയത്തിയെ നോക്കി പറഞ്ഞു, “നോക്കാം, സമയം ഉണ്ടല്ലോ.”
“ചേച്ചിക്ക് എന്തുപറ്റി? ആകെ ഒരു ടെൻഷൻ?”
“ഒന്നുമില്ല മോളെ, നല്ല തലവേദന. ചേച്ചി കുറച്ച് സമയം കിടക്കട്ടെ.”
ഓരോന്ന് ഓർത്തു കിടക്കുമ്പോൾ അറിയാതെ അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി. ഇന്നവളുടെ സ്വന്തം അച്ഛൻ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ ഈ ഗതി വരില്ലായിരുന്നു എന്ന് ഓർത്തപ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണിൽനിന്ന് കണ്ണുനീർ ഒഴുകി. അവൾ രാത്രി ഭക്ഷണം കഴിച്ചെന്ന് വരുത്തി. അമ്മയുടെ നിർബന്ധം കാരണം അല്പം കഴിച്ചെങ്കിലും ഉറങ്ങാൻ കിടന്നിട്ടും ഉറക്കം അവളെ തേടിയെത്തിയില്ല. രാവിലെ നടന്ന സംഭവം അവളുടെ മനസ്സിനെ വല്ലാതെ വേട്ടയാടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
എങ്കിലും ആരാവും അത്? ദൈവദൂതനെപ്പോലെ എന്റെ രക്ഷയ്ക്കായി വന്ന ആ വെള്ളാരം കണ്ണുള്ളവൻ. നടക്കില്ലെന്നറിഞ്ഞിട്ടും ഒരിക്കൽക്കൂടി ആ മുഖമൊന്ന് കാണാനും ആ ശബ്ദമൊന്ന് കേൾക്കാനും അവൾ വല്ലാതെ ആഗ്രഹിച്ചു. ഓരോന്ന് ആലോചിച്ച് കിടക്കുമ്പോഴാണ് അടച്ചിട്ട ഡോർ പതിയെ തുറന്ന് ഒരാൾ റൂമിലേക്ക് കയറി വരുന്നത് കണ്ടത്. ഞെട്ടലോടെ ബെഡിൽ ചാടി എണീറ്റ് അവൾ ലൈറ്റ് ഇടാൻ തുനിഞ്ഞതും അയാൾ അവളുടെ കയ്യിൽ മുറുകെ പിടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു, “ലൈറ്റ് ഇട്ട് വെറുതെ അമ്മയെ അറിയിക്കേണ്ട. ഞാൻ നിന്നോട് ഒരു കാര്യം പറയാൻ വേണ്ടി വന്നതാണ്. പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞാൽ ഞാനങ്ങു പോകും.”
“എനിക്കൊന്നും കേൾക്കണ്ട. എന്റെ റൂമിൽ നിന്നിറങ്ങി പോ…” പവിത്ര ദേഷ്യത്തോടെ പറഞ്ഞു.
“ഞാൻ പോകാം. നീ ഒച്ച വെക്കേണ്ട. പക്ഷേ അതിനുമുമ്പ് എനിക്ക് പറയാനുള്ളത് നീ കേൾക്കണം. കേട്ടേ പറ്റൂ. ഇന്ന് നടന്ന സംഭവം നിന്റെ അമ്മ അറിയാൻ പാടില്ല. എന്റെ വാക്കിനെ മറികടന്നു നീ അമ്മയോട് എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞാൽ അതോടെ നിന്റെ അമ്മയുടെ ശവമായിരിക്കും നീ കാണുന്നത്. അമ്മ വേണോ അതോ അമ്മയോട് എല്ലാം തുറന്ന് പറയണോ എന്ന് ഇവിടെ കിടന്ന് നല്ലതുപോലെ ചിന്തിച്ചു നോക്ക്.”
അത്രയും പറഞ്ഞയാൾ നടന്നതും, അയാൾ പോയ വഴിയെ നേരെ മിഴികൾ പായിച്ചവൾ ശ്വാസം വിടാൻപോലും മറന്നുപോയി.
“ഇയാളുടെ മുൻപിൽ ഒരു ജോലി എനിക്ക് അത്യാവശ്യമാണ്. കാരണം വീട് വെക്കാൻ വേണ്ടി ബാങ്കിൽ നിന്ന് അഞ്ചുലക്ഷമാണ് ലോൺ എടുത്തത്. അത് എങ്ങനെയെങ്കിലും അടച്ചുതീർത്തേ പറ്റൂ. അതിനൊരു ജോലി അത്യാവശ്യമാണ്. അതുകൊണ്ട് എത്രയും പെട്ടെന്ന് ഒരു ജോലി എങ്ങനെയെങ്കിലും സംഘടിപ്പിച്ചേ പറ്റൂ.”
പിറ്റേന്ന് രാവിലെ എണീറ്റവൾ വേഗം ജോലികളെല്ലാം തീർത്തു. കുളിക്കാൻ പോകാനായി മുറിയിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങുമ്പോഴാണ് അമ്മയുടെ ചോദ്യം:
“മോളെവിടെക്കാ ഈ രാവിലെ? ജോലിക്കാര്യം വല്ലതും അന്വേഷിക്കാൻ പോവുകയാണോ?”
“അതെ അമ്മേ,” അവൾ മറുപടി പറഞ്ഞു.
കുളി കഴിഞ്ഞ് വേഗം ഡ്രസ്സ് മാറി അവൾ പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങാൻ തുടങ്ങിയപ്പോഴാണ് അച്ഛനെന്ന കാലന്റെ ചോദ്യം:
“ഇന്നും ഇന്റർവ്യൂ ഉണ്ടോ പവിത്ര? അച്ഛൻ കൂടെ വരണോ?”
അമ്മ അടുത്തുള്ളതുകൊണ്ട് അയാൾക്കൊരു മറുപടി കൊടുക്കാതെ അവൾ ബാഗുമെടുത്ത് പുറത്തേക്ക് നടന്നു. ഒരുപാട് സ്ഥലങ്ങളിൽ അവളും കൂട്ടുകാരിയും ജോലി അന്വേഷിച്ചെങ്കിലും ഒന്നും ശരിയായില്ല.
ഓരോന്ന് ചിന്തിച്ചുകൂട്ടി മുൻപോട്ട് നടക്കുമ്പോഴാണ് പിന്നിൽ അലർച്ചപോലെയുള്ള ശബ്ദം കേട്ടത്.
പേടിയോടെ അവൾ തിരിഞ്ഞുനോക്കിയതും അവളുടെ തൊട്ടുപുറകിൽ നിൽക്കുന്ന ആളെ കണ്ടവൾ വിറച്ചുപോയി.
“സിദ്ധാർത്ഥ്…”
സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ രൂപം കണ്ടതും പവിത്രയുടെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു, അവളുടെ ശരീരം തളർന്നു. കഴിഞ്ഞ ദിവസത്തെ ദുരനുഭവങ്ങൾ ഒരു മിന്നൽപോലെ മനസ്സിലൂടെ കടന്നുപോയി. അയാൾ അവളെ പിടിക്കാൻ വന്നപ്പോഴാണ്, പെട്ടെന്ന് വാതിൽ ചവിട്ടിപ്പൊളിച്ച് അകത്തേക്ക് വന്ന ഹെൽമെറ്റ് ധരിച്ച ഒരാൾ സിദ്ധാർത്ഥിനെ കീഴടക്കി അവളെ രക്ഷിച്ചത്. അയാളുടെ മുഖം വ്യക്തമായി കാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും, കഴുത്തിൽ കിടക്കുന്ന ചെയിനിന്റെ ലോക്കറ്റ് അവളുടെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടിരുന്നു. അത് എവിടെയോ കണ്ട ഒരു ഓർമ്മയുണ്ടായിരുന്നു.
സിദ്ധാർത്ഥ് അടുത്തേക്ക് വന്നപ്പോൾ അവളുടെ ഭയം ഇരട്ടിച്ചു. “നിന്നെ ഞാൻ അന്ന് വെറുതെ വിട്ടത് എന്റെ ദയകൊണ്ടല്ല, ആ പന്ന മോൻ ഇടയിൽ വന്നതുകൊണ്ടാണ്. പക്ഷേ നിന്നെ ഞാൻ വെറുതെ വിടുമെന്ന് കരുതേണ്ട.”
“എന്നെ വെറുതെ വിടണം. എനിക്കൊരു ജോലി മാത്രം മതി,” പവിത്ര കരഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ജോലിയോ? ഞാൻ നിനക്കൊരു ജോലി തരാം. അതിനുമുമ്പ് നീ എന്നെ സന്തോഷിപ്പിക്കണം.”
“ദയവായി എന്നെ ഉപദ്രവിക്കരുത്,” പവിത്ര അലറി.
പെട്ടെന്ന്, സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ കവിളിൽ ഒരു കനത്ത അടി വീണു. പവിത്ര ഞെട്ടി, ഭയംകൊണ്ട് കണ്ണടച്ചു.
കണ്ണുതുറന്നുനോക്കിയപ്പോൾ, സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ മുന്നിൽ നിൽക്കുന്ന ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ. അത് കഴിഞ്ഞ ദിവസം അവളുടെ കൂട്ടുകാരി രേഷ്മയോടൊപ്പം അങ്ങാടിയിൽ കണ്ട കാശിനാഥൻ ആയിരുന്നില്ലേ? അവന്റെ കഴുത്തിൽ, താൻ കണ്ട അതേ ലോക്കറ്റ്. പവിത്രക്ക് തന്റെ കണ്ണുകളെ വിശ്വസിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
‘ഇവനായിരുന്നു എന്നെ രക്ഷിച്ചത്?’ അവൾ മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു.
“നീയാണോടാ എന്റെ വഴിയിൽ തടസ്സമായി നിൽക്കുന്നത്?” സിദ്ധാർത്ഥ് അലറി.
“ഞാൻ തടസ്സമല്ല. നിന്റെ കൊടും ക്രൂരതകളുടെ അന്ത്യം കുറിക്കാൻ വന്നവനാണ്.” കാശിനാഥൻ പറഞ്ഞു.
ഹ… ഹ… ഹ… എന്റെ അന്ത്യം കുറിക്കാൻ നീ വന്നുവെന്നോ? വെറും ഒരു പ്രാണിക്ക് ഒരു സിംഹത്തെ ഇല്ലാതാക്കാൻ കഴിയില്ല.
നിമിഷങ്ങൾക്കകം അവർക്കിടയിൽ ഒരു മൽപ്പിടുത്തം തന്നെ ഉണ്ടായി. സിദ്ധാർത്ഥിനെ ഇടിച്ചു താഴെയിട്ട ശേഷം കാശിനാഥൻ പവിത്രയുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു.
“നിനക്ക് കുഴപ്പമൊന്നും ഇല്ലല്ലോ?” അവൻ സൗമ്യമായി ചോദിച്ചു.
പവിത്ര ഭയംകൊണ്ട് തലയാട്ടി.
“നീ ഇവിടെ നിൽക്കരുത്. വേഗം വീട്ടിലേക്ക് പോ,” കാശി ഓർമിപ്പിച്ചു.
അവൾ അനുസരണയോടെ നടന്നു. പക്ഷേ അവളുടെ മനസ്സ് അപ്പോഴും അയാളെ ചുറ്റിപ്പറ്റി നിന്നു.
ദിവസങ്ങൾക്കുശേഷം, പവിത്രയും രേഷ്മയും ഒരുമിച്ച് നടക്കുമ്പോൾ, അതേ കാശിനാഥനെ വീണ്ടും കണ്ടു. പവിത്രക്ക് ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ അയാളോട് ചോദിക്കാനുണ്ടായിരുന്നു.
“എനിക്ക് നിങ്ങളോടൊന്ന് സംസാരിക്കണം,” പവിത്ര അയാളെ തടഞ്ഞുനിർത്തി പറഞ്ഞു.
അവൻ അവളെ പുച്ഛിച്ചു ചിരിച്ചു. “ഞാൻ ഒരു തെമ്മാടിയാണ്. എന്നോടൊക്കെ നിങ്ങൾക്ക് സംസാരിക്കാൻ പറ്റുമോ?”
പവിത്ര അയാളോട് മാപ്പ് പറഞ്ഞു. “ഞാൻ നിങ്ങളെ തെറ്റിദ്ധരിച്ചു. നിങ്ങളല്ലേ എന്നെ അന്ന് സിദ്ധാർത്ഥിൽനിന്ന് രക്ഷിച്ചത്?”
“അതെ,” അവൻ തലയാട്ടി.
അവൾ അയാളുടെ കഥ കേട്ടു. ചെറുപ്പത്തിൽത്തന്നെ അച്ഛൻ ഉപേക്ഷിച്ചതിനാൽ അമ്മയെ രക്ഷിക്കാൻവേണ്ടി അയാൾ തെമ്മാടിയായി മാറിയതാണ്.
“എനിക്ക് നിങ്ങളെ ഇഷ്ടമാണ്,” പവിത്ര ആത്മാർത്ഥമായി പറഞ്ഞു.
അവൻ്റെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു. “നിന്നെപ്പോലെ ഒരു പാവം പെൺകുട്ടി എന്നെപ്പോലെ ഒരുവനെ എങ്ങനെ ഇഷ്ടപ്പെടും?”
“നിങ്ങൾ അന്ന് വന്നില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ…” അവർ രണ്ടു പേരും ഒരുപാടു സമയം സംസാരിച്ചു അവിടെ നിന്ന്പിരിഞ്ഞു.
അവർക്കിടയിൽ ഒരു പുതിയ പ്രണയം തുടങ്ങി. അവൾ അവന്റെ നല്ല മനസ്സ് തിരിച്ചറിഞ്ഞു, അവൻ അവളുടെ നിഷ്കളങ്കതയിൽ വീണു.
“നിന്റെ കൂടെ ഈ യാത്രയിൽ ഞാൻ ഉണ്ടാവും,” അവൻ പറഞ്ഞു.
അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി. “ഇത് എനിക്ക് വേണ്ടിയല്ല. നമ്മൾക്ക് വേണ്ടിയുള്ളതാണ്.”
അവൻ അവളെ നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് പിടിച്ചു. അവരുടെ ഹൃദയങ്ങൾ ഒന്നായി ചേർന്നു. അവൾ ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായി സുരക്ഷിതയാണെന്ന് തോന്നി. അവരുടെ പ്രണയം, ഒരു പുതിയ ജീവിതത്തിന്റെ തുടക്കമായിരുന്നു. അവരുടെ യാത്ര, സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ കൊടുംക്രൂരതകളെ മറികടന്ന് മുന്നോട്ട് പോവുകയായിരുന്നു.