രചന …SMG
അസ്തമയ സൂര്യൻ്റെ ചുവപ്പ് രാശി ആകാശത്ത് പടരുമ്പോഴും, സഫീറിൻ്റെ ഹൃദയത്തിൽ ഇരുട്ട് നിറഞ്ഞിരുന്നു. തൻ്റെ പ്രിയപ്പെട്ടവളും ജീവിതത്തിൻ്റെ വെളിച്ചവുമാകേണ്ട ഷാഹിന, അവളുടെ മുൻകോപത്തിൻ്റെ തീവ്രതയിൽ ആ വെളിച്ചം കെടുത്തിക്കളയുകയാണോ എന്ന് അയാൾ ഭയന്നു. ഓരോ ദിവസവും അവർക്കൊരു യുദ്ധക്കളം പോലെയായിരുന്നു. സ്നേഹവും ക്ഷമയും കൈമുതലാക്കിയ സഫീർ, ഒരു സാധു മനുഷ്യൻ. ഷാഹിനയാകട്ടെ, ചെറിയ കാര്യങ്ങളിൽ പോലും പൊട്ടിത്തെറിക്കുന്ന, വാക്കുകൾ കൊണ്ട് മുറിവേൽപ്പിക്കുന്ന ഒരു അഗ്നിപർവ്വതവും.
“നിങ്ങൾക്കെന്നോട് സ്നേഹമില്ല!” ഒരു ദിവസം ഷാഹിന അലറി, അവളുടെ വാക്കുകൾ മുറിവേറ്റ സിംഹിയെപ്പോലെ ഗർജ്ജിച്ചു. “നിങ്ങൾക്കെന്നെ മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയില്ല! വെറുമൊരു കല്ലുപോലെയാണല്ലോ നിങ്ങൾ!”
ആ വാക്കുകൾ സഫീറിൻ്റെ നെഞ്ചിൽ ആഴത്തിൽ തറച്ചു കയറി. ഓരോ അക്ഷരവും ഒരു കൊടുംവാൾ പോലെ അയാളുടെ ഹൃദയം പിളർന്നു. “ഷാഹിനാ… അങ്ങനെ പറയല്ലേ… എൻ്റെ ജീവനാണ് നീ… ഞാൻ നിന്നെ എത്രമാത്രം സ്നേഹിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് നിനക്കറിയില്ലേ?” അയാൾക്ക് വാക്കുകൾ തൊണ്ടയിൽ കുരുങ്ങി. ഒരു തുള്ളി കണ്ണുനീർ പോലും പുറത്തേക്ക് വരാതെ അയാൾ പിടഞ്ഞു.
“നിങ്ങളുടെ സ്നേഹം എനിക്ക് വേണ്ട! മതിയാക്കി ഈ നാടകം!” അവൾ മുഖം തിരിച്ചു കളഞ്ഞു. ആ നിമിഷം, സഫീറിൻ്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പി. ചുട്ടുപൊള്ളുന്ന ആ കണ്ണുനീർ കാഴ്ചയെ മറച്ചു. താൻ എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും, തൻ്റെ നിഷ്കളങ്കമായ സ്നേഹം അവൾക്ക് മനസ്സിലാകുന്നില്ലല്ലോ എന്നോർത്ത് അയാൾക്ക് അതിയായ ദുഃഖം തോന്നി. പലപ്പോഴും റൂമിലെ കട്ടിലിൽ അവൾ ഉറങ്ങുമ്പോൾ, സഫീർ നിശബ്ദമായി ജനലിനരികിൽ ചെന്ന് ദൂരെ നക്ഷത്രങ്ങളെ നോക്കി നിന്നു. അയാളുടെ നെഞ്ച് ഒരു കനൽ പോലെ നീറി. ‘എൻ്റെ റബ്ബേ, ഇവൾക്കെന്താ ഇങ്ങനെ? എൻ്റെ സ്നേഹം എന്തുകൊണ്ട് ഇവൾ കാണുന്നില്ല? എൻ്റെ ഈ ഹൃദയം ഇവൾക്ക് എന്നെങ്കിലും മനസ്സിലാകുമോ?’ എന്ന് അയാൾ മനസ്സിൽ പ്രാർത്ഥിച്ചു, ആകാശത്തിലെ ഇരുണ്ട നക്ഷത്രങ്ങൾ പോലും അയാളുടെ ദുഃഖത്തിൽ പങ്കുചേരുന്നതായി തോന്നി.
സഫീർ ചെറിയ സന്തോഷങ്ങൾ പോലും ഷാഹിനയിൽ നിന്ന് ആഗ്രഹിച്ചു. ഒരു ദിവസം ജോലി കഴിഞ്ഞ് വന്നപ്പോൾ അയാൾ പതിയെ ചോദിച്ചു: “ഷാഹിനാ, ഇന്ന് എന്താ ഉച്ചയ്ക്ക്? എൻ്റെ ഇഷ്ടവിഭവമായ ചിക്കൻ കറിയുണ്ടോ?” അയാൾ പ്രതീക്ഷയോടെ അവളെ നോക്കി.
അവളുടെ മുഖത്ത് ഒരു ഭാവമാറ്റവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. “ഇല്ല, ഇന്നലെ മീൻ കറിയുണ്ടാക്കിയില്ലേ? അതാണ് ബാക്കിയുള്ളത്. നിങ്ങൾക്ക് ഇഷ്ടമുള്ളതൊക്കെ ഉണ്ടാക്കി കൊടുക്കാൻ ഞാൻ ഇവിടെ വെറുമൊരു പാചകക്കാരിയാണോ?” അവൾ പുച്ഛത്തോടെ പറഞ്ഞു.
സഫീർ നിരാശനായി തലകുനിച്ചു. “അങ്ങനെയല്ല ഷാഹിനാ, ഞാൻ വെറുതെ ചോദിച്ചെന്നേയുള്ളൂ…” അയാളുടെ ശബ്ദം നേർത്തുപോയിരുന്നു.
മറ്റൊരു ദിവസം, സഫീർ അവളോട് ചേർന്നിരുന്ന് സംസാരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. “ഷാഹിനാ, നിനക്കൊന്ന് എന്നോട് ചിരിച്ചുകൂടെ? എൻ്റെയടുത്ത് രണ്ട് നല്ല വാക്ക് സംസാരിക്കാൻ പാടില്ലേ?”
അവൾ അയാളെ തള്ളിമാറ്റി എഴുന്നേറ്റു. “എനിക്ക് ഒന്നിനും സമയമില്ല. നിങ്ങൾക്കിങ്ങനെ വെറുതെ ഇരിക്കാം. എനിക്ക് ഇവിടെ നൂറായിരം ജോലിയുണ്ട്.”
ഒഴിവാഴിച്ചിലുകൾ കേട്ട് സഫീറിൻ്റെ മനസ്സ് ഓരോ തവണയും പിടഞ്ഞു. അയാൾക്ക് വല്ലാത്ത ഏകാന്തത തോന്നി. സ്നേഹം തേടിയുള്ള അയാളുടെ ഓരോ ശ്രമങ്ങളും പാറക്കെട്ടിൽ തട്ടി തകരുന്ന തിരമാലകളെപ്പോലെയായിരുന്നു.
ഒരു ദിവസം സഫീർ നല്ല വിശപ്പോടെയാണ് പുറത്തുനിന്ന് വീട്ടിലേക്ക് വന്നത്. ഉമ്മയും അപ്പോൾ അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നു. “ഷാഹിനാ, എനിക്ക് നല്ല വിശപ്പുണ്ട്, ഭക്ഷണം എടുത്ത് വെക്കാമോ?” സഫീർ പതിയെ ചോദിച്ചു.
അവൾ അയാളെ രൂക്ഷമായി നോക്കി. “എനിക്ക് നിങ്ങൾക്ക് ഭക്ഷണം വിളമ്പി തരേണ്ട ആവശ്യമൊന്നുമില്ല! നിങ്ങൾക്കൊക്കെ കൈകളില്ലേ? വേണമെങ്കിൽ എടുത്തു കഴിച്ചാൽ മതി!” അവളുടെ ശബ്ദം ഉയർന്നു.
സഫീർ തരിച്ചിരുന്നുപോയി. ഉമ്മയുടെ മുഖം വാടി, ആ കണ്ണുകളിൽ സങ്കടം നിറഞ്ഞു. ആ അമ്മയ്ക്ക് മകനോടുള്ള സ്നേഹം അവരെ ആ കാഴ്ചയിൽ വേദനപ്പെടുത്തി. ഉമ്മ ഒന്നും മിണ്ടാതെ സഫീറിൻ്റെ അടുത്തേക്ക് ചെന്ന് അയാളുടെ കൈയ്യിൽ തലോടി. ആ തലോടലിൽ സഫീറിൻ്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. ഉമ്മയുടെ നിസ്സഹായതയും സങ്കടവും അയാളെ കൂടുതൽ തളർത്തി.
അവരുടെ വിവാഹ വാർഷികം അടുത്തു വന്നു. സഫീർ ഒരുപാട് പ്രതീക്ഷയോടെ, ഷാഹിനയ്ക്ക് ഏറ്റവും ഇഷ്ടപ്പെട്ട ഒരു മാല വാങ്ങാൻ തീരുമാനിച്ചു. ദിവസങ്ങളോളം പല കടകളിലും കയറിയിറങ്ങി, ഓരോ കടയിലും പ്രതീക്ഷയോടെ അവളുടെ ഇഷ്ട്ടം മനസ്സിൽ കണ്ടു നടന്നു. ഒടുവിൽ അവളുടെ മനസ്സിൽ കൊതിച്ചിരുന്ന, സ്വപ്നം കണ്ടിരുന്ന ഡിസൈനിലുള്ള മാല അയാൾ കണ്ടെത്തി. വാർഷികത്തലേന്ന് രാത്രി, ഭക്ഷണം കഴിക്കുമ്പോൾ, ചെറിയൊരു പുഞ്ചിരിയോടെ, വിറയ്ക്കുന്ന കൈകളോടെ സഫീർ ആ സമ്മാനം ഷാഹിനയ്ക്ക് നേരെ നീട്ടി. അയാളുടെ ഹൃദയം ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയുടേത് പോലെ മിടിച്ചു, ഒരു നോട്ടത്തിലെങ്കിലും സന്തോഷം കാണാൻ കൊതിച്ചു.
ഒരു നിമിഷം അവളുടെ മുഖത്ത് ഒരു ചെറിയ സന്തോഷം മിന്നിമറഞ്ഞു, ഒരു മിന്നൽ പോലെ അത് തെളിഞ്ഞു മറഞ്ഞു, പക്ഷേ അത് കാർമേഘം പോലെ മാഞ്ഞുപോയി. “ഇതൊന്നും എനിക്കിപ്പോൾ വേണ്ട! ഈ നാടകം കളിക്കുന്നത് എന്തിനാണ്? എൻ്റെ ദേഷ്യം കുറയ്ക്കാൻ വേണ്ടിയല്ലേ?” അവൾ മാല വലിച്ചെറിഞ്ഞു. മാലയുടെ മുത്തുകൾ തറയിൽ ചിതറിത്തെറിച്ചപ്പോൾ, സഫീറിൻ്റെ പ്രതീക്ഷകളും ഒരു ചില്ലുപാത്രം പോലെ ഉടഞ്ഞുപോയിരുന്നു.
സഫീർ തളർന്നുപോയി. അയാളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി. വാക്കുകൾ തൊണ്ടയിൽ കുരുങ്ങി. “എന്തിനാ ഷാഹിനാ നീ എന്നോട് ഇങ്ങനെ ചെയ്യുന്നത്? എൻ്റെ മനസ്സിൽ സ്നേഹം മാത്രമേയുള്ളൂ… നിനക്കുവേണ്ടി മാത്രമാണ് ഞാൻ ജീവിക്കുന്നത്…” അയാൾക്ക് വാക്കുകൾ പൂർത്തിയാക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല, ഒരു തേങ്ങലായി അത് പുറത്തുവന്നു.
“നിങ്ങളുടെ സ്നേഹം എനിക്കിനി കേൾക്കണ്ട! മതിയാക്കി ഈ കപടവേഷം!” അവൾ റൂമിലേക്ക് കയറിപ്പോയി, വാതിൽ വലിച്ചടച്ചു. ആ വാതിൽ അടയുന്ന ശബ്ദം സഫീറിൻ്റെ കാതുകളിൽ ഒരു ഇടിനാദം പോലെ മുഴങ്ങി.
അന്ന് രാത്രി, സഫീർ ഒരുപാട് നേരം ഉറങ്ങാതെ കിടന്നു. കണ്ണുകൾ അടച്ചാൽ പോലും ഷാഹിനയുടെ ദേഷ്യം നിറഞ്ഞ മുഖവും, വലിച്ചെറിഞ്ഞ മാലയുടെ രൂപവും അയാളെ വേട്ടയാടി. മനസ്സിലെ സങ്കടങ്ങൾ കടലോളം വലുതായിരുന്നു. അയാൾ പതിയെ എഴുന്നേറ്റ് മേശപ്പുറത്തുണ്ടായിരുന്ന ഡയറി എടുത്തു. തൻ്റെ ഉള്ളിലെ ഓരോ നോവും, ഓരോ പ്രതീക്ഷയും, ഷാഹിനയോടുള്ള അടങ്ങാത്ത സ്നേഹവും അയാൾ അതിൽ കുറിച്ചു. ഓരോ വരിയിലും അയാളുടെ കണ്ണുനീർ കലർന്നു. തൻ്റെ നിസ്സഹായതയും, അവളുടെ ഓരോ ദേഷ്യപ്രകടനങ്ങളും, അതുണ്ടാക്കിയ വേദനയും അയാൾ വരികളിലൂടെ പകർത്തി. ‘ഒരു ദിവസം ഷാഹിന എന്നെ മനസ്സിലാക്കുമെങ്കിൽ… എൻ്റെ ഈ ഹൃദയം അവൾക്ക് തുറന്നു കാണിക്കാൻ എനിക്ക് കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ… എൻ്റെ സ്നേഹം അവൾ എന്നെങ്കിലും തിരിച്ചറിയുമോ?’ എന്ന് അയാൾ ആ ഡയറിയുടെ അവസാന പേജിൽ എഴുതി, ഒരുതുള്ളി കണ്ണുനീർ ആ വാക്കുകളിൽ വീണ് മഷി പടർത്തി.
ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയി. ഒരു ദിവസം ഷാഹിനയുടെ അനിയത്തി സീനത്ത് അവരുടെ വീട്ടിലേക്ക് വന്നു. ഷാഹിന ചെറിയൊരു ആവശ്യത്തിന് പുറത്തുപോയ സമയം, സീനത്ത് സഫീറുമായി സംസാരിച്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു. സംസാരത്തിനിടയിൽ സഫീർ ഡെസ്കിന് മുകളിൽ വച്ചിരുന്ന ഡയറി എടുക്കാൻ മറന്നുപോയിരുന്നു. ഡയറി എഴുതുന്ന ശീലം സഫീറിന് ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ട്, അത് കണ്ടപ്പോൾ സീനത്തിന് കൗതുകം തോന്നി. അവൾ അത് തുറന്നു നോക്കി.
ആദ്യത്തെ ചില പേജുകൾ വെറുതെ മറിച്ചു നോക്കിയ സീനത്ത്, പിന്നീട് ഞെട്ടലോടെ അതിലെ വരികളിൽ ശ്രദ്ധിച്ചു. സഫീറിൻ്റെ ഹൃദയവേദനയും, ഷാഹിനയോടുള്ള നിഷ്കളങ്കമായ സ്നേഹവും അതിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നു. ഷാഹിനയുടെ ഓരോ ദേഷ്യപ്രകടനവും സഫീറിനെ എത്രമാത്രം വേദനിപ്പിച്ചുവെന്ന് അവൾ മനസ്സിലാക്കി. ഡയറിയുടെ അവസാന പേജിലെ വരികൾ സീനത്തിൻ്റെ കണ്ണുകൾ നനയിച്ചു: “എൻ്റെ ഷാഹിന എന്നെ ഒരു ദിവസം മനസ്സിലാക്കും… എൻ്റെ സ്നേഹം അവൾ തിരിച്ചറിയും…”
അപ്പോഴേക്കും ഷാഹിന തിരിച്ചെത്തി. “എന്താ സീനത്ത്, നീയെന്താ ഇവിടെ ചെയ്യുന്നത്?”
സീനത്ത് ഉടൻ തന്നെ ഡയറി ഷാഹിനയ്ക്ക് നേരെ നീട്ടി. അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു. “ഇതൊന്ന് വായിച്ചുനോക്ക് ഇത്ത … ഇക്ക നിങ്ങളെ എത്രമാത്രം സ്നേഹിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് നിങ്ങൾക്ക് മനസ്സിലാകും…”
ഷാഹിന ഡയറി വാങ്ങി, സംശയത്തോടെ വായിക്കാൻ തുടങ്ങി. ആദ്യമവൾക്ക് ദേഷ്യം തോന്നി, ‘ഇത് എന്നെ കുറ്റപ്പെടുത്താൻ വേണ്ടിയുള്ള തന്ത്രമാണോ’ എന്ന് അവൾ ചിന്തിച്ചു. എന്നാൽ ഓരോ പേജും മറിക്കുമ്പോൾ അവളുടെ മുഖത്തെ ഭാവം മാറിമറിഞ്ഞു. സഫീറിൻ്റെ ഓരോ വാക്കിലും നിറഞ്ഞ സ്നേഹവും, താൻ അവനോട് ചെയ്ത ക്രൂരതകളും അവളെ ചുട്ടുപൊള്ളിച്ചു. തൻ്റെ മുൻകോപം ഒരു മനുഷ്യൻ്റെ ഹൃദയം എത്രമാത്രം തകർത്തു എന്ന് അവൾക്ക് മനസ്സിലായി. താൻ എത്രമാത്രം സ്നേഹമുള്ള ഒരു ഭർത്താവിനെയാണ് തള്ളിപ്പറഞ്ഞതെന്ന് ഓർത്ത് അവൾക്ക് സ്വയം വെറുപ്പ് തോന്നി. കണ്ണുനീർ അവളുടെ കവിളിലൂടെ ധാരയായി ഒഴുകി, ആ കണ്ണുനീർ അവളുടെ തെറ്റുകളെ കഴുകി കളയുന്നത് പോലെ.
അന്ന് വൈകുന്നേരം സഫീർ ജോലി കഴിഞ്ഞ് ക്ഷീണിതനായി വീട്ടിലേക്ക് കയറിവരുമ്പോൾ, ഒരു കാഴ്ച കണ്ട് അയാൾ സ്തംഭിച്ചുപോയി. ഷാഹിന അയാളുടെ കാൽക്കൽ വീണു പൊട്ടിക്കരയുന്നു. അവളുടെ നിലവിളി മുറിയാകെ നിറഞ്ഞു.
“എൻ്റെ സഫീർക്ക … എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം! ഞാൻ ഒരുപാട് വലിയ തെറ്റ് ചെയ്തു… നിങ്ങളെ ഞാൻ ഒരുപാട് വേദനിപ്പിച്ചു…” അവളുടെ വാക്കുകൾ ഇടറിക്കൊണ്ടിരുന്നു, വിങ്ങിപ്പൊട്ടിക്കൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു. “എൻ്റെ മുൻകോപം എന്നെ അന്ധയാക്കി… നിങ്ങളുടെ സ്നേഹം ഞാൻ കണ്ടില്ല… എന്നെ നിങ്ങൾക്കറിയാമോ… ഞാൻ എത്രമാത്രം ദുഷ്ടയായിരുന്നു…”
സഫീർ ഞെട്ടിപ്പോയിരുന്നു. ജീവിതത്തിലാദ്യമായി ഷാഹിനയുടെ കണ്ണുകളിൽ അയാൾ ആത്മാർത്ഥമായ ദുഃഖം കണ്ടു. അയാൾ അവളെ താങ്ങി എഴുന്നൽപ്പിച്ചു, അവളുടെ മുഖം കൈയ്യിലെടുത്തു. “ഷാഹിനാ… കരയല്ലേ… എനിക്ക് ഒരു പരാതിയുമില്ല. എൻ്റെ മനസ്സിൽ ഒരു ദേഷ്യവുമില്ല. നിൻ്റെ സ്നേഹം മാത്രം മതി എനിക്ക്.” അയാളുടെ വാക്കുകളിൽ ആശ്വാസവും സ്നേഹവും നിറഞ്ഞു.
അവൾ അയാളുടെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചാഞ്ഞുകരഞ്ഞു. അന്ന് രാത്രി, അവരുടെ മുറിയിൽ വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം സമാധാനം നിറഞ്ഞു. ഒരു നവവധൂവരന്മാരെപ്പോലെ അവർ പരസ്പരം ചേർന്നിരുന്നു. ഷാഹിന സഫീറിനോട് തൻ്റെ കഴിഞ്ഞകാലത്തിലെ ചില വേദനകളും ഭയങ്ങളും പങ്കുവെച്ചു. തൻ്റെ ദേഷ്യസ്വഭാവത്തിന് പിന്നിൽ അവൾ കടന്നുപോയ ചില ബാല്യകാല അനുഭവങ്ങളാണെന്നും, സുരക്ഷിതത്വമില്ലായ്മ അവളെ അങ്ങനെയുള്ള ഒരാളാക്കിയെന്നും അവൾ ഏറ്റുപറഞ്ഞു. സഫീർ അത് കേട്ടപ്പോൾ അവളെ ചേർത്തുപിടിച്ചു. “നമ്മൾ ഒരുമിച്ചാണ് ഷാഹിനാ. എനിക്കറിയാമായിരുന്നു നിൻ്റെ ഉള്ളിൽ നല്ലൊരു മനസ്സുണ്ടെന്ന്. ഇനി ആ പേടിയൊന്നും വേണ്ട. ഞാൻ നിന്നോടൊപ്പം എന്നുമുണ്ടാകും. നിനക്ക് ഒരു താങ്ങും തണലുമായി.”
അന്നുമുതൽ ഷാഹിനയിൽ വലിയ മാറ്റങ്ങൾ വന്നു. അവൾ തൻ്റെ ദേഷ്യം നിയന്ത്രിക്കാൻ പഠിച്ചു. സഫീറിനോട് അവൾ കൂടുതൽ സ്നേഹവും കരുതലും കാണിച്ചു. മുൻകോപത്തിന് ചികിത്സ തേടാൻ അവൾ ഒരു മനോരോഗ വിദഗ്ധനെ (psychiatrist) കാണാൻ തയ്യാറായി. മുൻപ് വഴക്കുകൾ മാത്രം കേട്ടിരുന്ന ആ വീട്ടിൽ ഇപ്പോൾ സ്നേഹത്തിൻ്റെയും ചിരിയുടെയും ശബ്ദങ്ങൾ നിറഞ്ഞു. സഫീറിൻ്റെ നിഷ്കളങ്കമായ സ്നേഹവും, ക്ഷമയും, അവൾ മനസ്സിലാക്കാതെപോയ ആ ഡയറിയിലെ ഓരോ വാക്കും ഒടുവിൽ ഷാഹിനയുടെ ഹൃദയത്തിലെ മുൻകോപത്തിൻ്റെ കല്ലിനെ ഉരുക്കിക്കളഞ്ഞു. അവർ ഒരുമിച്ച് സന്തോഷത്തോടെ ജീവിച്ചു, സ്നേഹം എന്ന നൂലിൽ കോർത്ത ഒരു മാല പോലെ അവരുടെ ജീവിതം തിളങ്ങി.