കലിപ്പൻ ബോസും വായാടിപ്പെണ്ണും

രചന …SMG

“Are you blind? Can’t you see this? ഇതൊരു ഫയലാണ്, വെറും കടലാസല്ല! How many times do you need to make the same mistake? Absolutely useless! Do you even know what ‘professionalism’ means? Just get out of my sight, now!”

സെനിത്ത് കോർപ്പറേഷന്റെ പതിനഞ്ചാം നിലയിലെ സിദ്ധാർത്ഥ് മേനോന്റെ കാബിൻ അന്ന് പതിവിലും ഉച്ചത്തിലായിരുന്നു. അയാളുടെ ശബ്ദം മുഴങ്ങിക്കേട്ട് ജീവനക്കാർ ഓരോരുത്തരും പേടിച്ച് തലകുനിച്ചു. അലറിവിളിക്കുന്ന അയാളുടെ മുഖം ദേഷ്യത്താൽ ചുവന്നുതുടുത്തിരുന്നു. കണ്ണ് ചുവന്ന്, രക്തയോട്ടം കൂടി ഞരമ്പുകൾ തെളിഞ്ഞുകാണാമായിരുന്നു. അയാൾക്ക് മുന്നിൽ കൈകെട്ടി തലകുനിച്ച് നിന്ന ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ ഭയന്നുവിറച്ചു നിന്നു.

സിദ്ധാർത്ഥ്, ‘സെനിത്ത് കോർപ്പറേഷൻ’ എന്ന ബഹുരാഷ്ട്ര കമ്പനിയുടെ തലവൻ. ആ പേര് കേൾക്കുമ്പോൾ തന്നെ ജീവനക്കാരുടെ നെഞ്ചിടിപ്പ് കൂടുന്ന ഒരു കലിപ്പൻ ബോസ്. അയാളുടെ ഓഫീസിൽ തെറ്റുകൾക്ക് ഒരു സ്ഥാനവുമില്ല. ഒരു ചെറിയ ഫയൽ പിഴച്ചാൽ മതി, സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ കണ്ണിൽ നിന്ന് തീപ്പൊരി പറക്കും. “പെർഫെക്ഷൻ”, അതായിരുന്നു അയാളുടെ മന്ത്രം. ആർക്കും അയാളോട് നേർക്കുനേർ നിന്ന് സംസാരിക്കാൻ ധൈര്യമില്ല. അയാൾ ഒരു യന്ത്രത്തെപ്പോലെ പ്രവർത്തിച്ചു, മറ്റുള്ളവരും അങ്ങനെയായിരിക്കണം എന്ന് അയാൾ ശഠിച്ചു.

സിദ്ധാർത്ഥ് കാബിനിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങിപ്പോയതും ജീവനക്കാർ പരസ്പരം നോക്കി.

“എന്തൊരു ദേഷ്യമാ ബോസ്സിന്! രാവിലെ തന്നെ തുടങ്ങി,” ഒരു ജീവനക്കാരൻ പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു.

“ഇന്ന് ആരുടെ തലയിലാണാവോ തീർത്തത്?” മറ്റൊരാൾ ചുമലൊതുക്കി.

“ദിവസവും ഇത് തന്നെയാണല്ലോ അവസ്ഥ. ആര് വന്നാലും ഈ ചീത്ത കേട്ട് തലകുനിച്ചു നിൽക്കണം,” ഒരു യുവതി നെടുവീർപ്പിട്ടു.

“പക്ഷെ സിദ്ധാർത്ഥ് സാർ ഉള്ളതുകൊണ്ടാണല്ലോ ഈ കമ്പനി ഈ നിലയിലെത്തിയത്. Work perfection-ന്റെ കാര്യത്തിൽ Compromise ചെയ്യില്ല അങ്ങേര്,” മറ്റൊരാൾ ന്യായീകരിച്ചു.

“അത് ശരിയാ. പക്ഷെ മനുഷ്യനല്ലേ, കുറച്ചൊക്കെ സമാധാനപരമായി സംസാരിച്ചൂടെ?”

ഇവരുടെ സംസാരം കേൾക്കാത്ത മട്ടിൽ, അങ്ങനെയൊരു പതിവ് തിങ്കളാഴ്ച രാവിലെയാണ് ആവണി പ്രകാശ് ‘സെനിത്ത് കോർപ്പറേഷനി’ലേക്ക് കടന്നുവരുന്നത്. നിറയെ ചിരിയും, സംസാരവും, ഒട്ടും ഒതുങ്ങാത്ത ചുരുണ്ട മുടിയുമായി അവൾ ഓഫീസിന്റെ ഗൗരവ സ്വഭാവത്തെ മൊത്തത്തിൽ മാറ്റിമറിച്ചു. ഒരു പുതിയ എക്സിക്യൂട്ടീവ് അസിസ്റ്റന്റ് ആയാണ് അവളുടെ നിയമനം.

“മിസ്. ആവണി, ഇതാണ് നിങ്ങളുടെ ഡെസ്ക്. കാര്യങ്ങൾ വളരെ സിസ്റ്റമാറ്റിക് ആയി ചെയ്യണം. ഞാൻ ഒരുപാട് സംസാരിക്കുന്നവരെ തീരെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നില്ല,” ആദ്യമായി കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ സിദ്ധാർത്ഥ് തന്റെ നിയമം മുന്നോട്ട് വെച്ചു.

ആദ്യ ദിവസം ആവണിക്ക് നൽകിയ എല്ലാ വർക്കുകളും അവൾ കൃത്യതയോടെ, അതിലേറെ പെർഫെക്ഷനോടെ തീർത്ത് സിദ്ധാർത്ഥിന് മുന്നിൽ വെച്ചു. അയാൾക്ക് ഒരു തെറ്റുപോലും കണ്ടുപിടിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അവളുടെ കാര്യക്ഷമതയിൽ അയാൾ ഉള്ളിൽ അത്ഭുതപ്പെട്ടു.

“നന്നായി ചെയ്തിട്ടുണ്ട്, മിസ്. ആവണി. Impressive work.” സിദ്ധാർത്ഥ് തന്റെ മേശപ്പുറത്ത് വെച്ചിരുന്ന ഫയലിൽ നിന്ന് കണ്ണെടുക്കാതെ പറഞ്ഞു. അയാളുടെ വാക്കുകൾ കേട്ട് ആവണി അത്ഭുതപ്പെട്ടു. കാരണം, ഒരു തെറ്റ് പോലും പറയാതെ ഒരാളെ അഭിനന്ദിക്കുന്നത് അയാളുടെ പതിവല്ല.

പിറ്റേ ദിവസം രാവിലെ. ആവണി തന്റെ പുതിയ കൂട്ടുകാരുമായി തകർത്ത് സംസാരിക്കുകയായിരുന്നു. ഓഫീസിലെ പുതിയ വിശേഷങ്ങളും പഴയ തമാശകളും പറഞ്ഞ് അവൾ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. സാധാരണ ഓഫീസിന്റെ ശാന്തതക്ക് വിപരീതമായി അവളുടെ ചിരിയും സംസാരവും അവിടെ മുഴങ്ങി.

പെട്ടെന്ന്, സിദ്ധാർത്ഥ് കാബിനിൽ നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങി. അവന്റെ കണ്ണുകൾ ചുവന്നിരുന്നു. ശബ്ദം കേട്ട് ചിരി നിർത്തി എല്ലാവരും തലകുനിച്ചു. ആവണി ഒഴികെ. അവൾ അവരെ നോക്കി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് സംസാരം തുടർന്നു.

“മിസ്. ആവണി! ഈ ഓഫീസിലെങ്ങും ഒരു ഡിസിപ്ലിനും ഇല്ലേ? എനിക്കിഷ്ടമല്ല ഈ ശബ്ദം! This is not a fish market!” സിദ്ധാർത്ഥ് അലറി.

“എന്താ സാർ , സംസാരിക്കാതിരുന്നാൽ ഞാനൊരു യോഗിനിയാകുമോ? എനിക്കിതൊന്നും പറ്റില്ല,” ആവണി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് മറുപടി നൽകി. ഒരു നിമിഷം സിദ്ധാർത്ഥ് അവളെ പകച്ചു നോക്കി. ആദ്യമായിട്ടാണ് ഒരാൾ തന്നോട് ഇങ്ങനെ കൂസലില്ലാതെ പ്രതികരിക്കുന്നത്. അയാളുടെ നെറ്റി ചുളിഞ്ഞു.

ആവണിയുടെ വരവോടെ ഓഫീസിന്റെ അന്തരീക്ഷം മാറിമറിഞ്ഞു. സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ഓരോ വാക്കുകൾക്കും അവൾക്ക് മറുപടിയുണ്ടായിരുന്നു. അത് മിക്കപ്പോഴും വഴക്കുകളിലാണ് ചെന്നവസാനിച്ചിരുന്നത്.

സിദ്ധാർത്ഥിന് ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട ഒന്നായിരുന്നു കോൺഫറൻസ് റൂമിന്റെ കൃത്യത. മീറ്റിംഗുകൾ തുടങ്ങുന്നതിന് 15 മിനിറ്റ് മുൻപ് എല്ലാവരും അവിടെയെത്തി ലാപ്ടോപ്പും പ്രസന്റേഷൻ സ്ലൈഡുകളും റെഡിയാക്കണം. ഒരു സെക്കൻഡ് വൈകിയാൽ പോലും അയാൾക്ക് ദേഷ്യം വരും. എന്നാൽ ആവണിയുടെ രീതി നേരെ തിരിച്ചായിരുന്നു. മീറ്റിംഗ് തുടങ്ങുന്നതിന് തൊട്ടുമുൻപ് അവസാനവട്ട ഒരുക്കങ്ങൾ നടത്തുകയും, ചിലപ്പോൾ ഒരു മിനിറ്റ് വൈകിയെത്തുകയും ചെയ്യും.

ഒരു ദിവസം രാവിലെ ഒരു പ്രധാന മീറ്റിംഗിനായി കോൺഫറൻസ് റൂമിലെത്തിയ സിദ്ധാർത്ഥ് കണ്ടത് മീറ്റിംഗ് തുടങ്ങാൻ ഒരു മിനിറ്റ് ബാക്കി നിൽക്കെ, ലാപ്ടോപ്പിൽ അവസാന നിമിഷം പ്രസന്റേഷൻ സ്ലൈഡുകൾ മാറ്റിയെഴുതുന്ന ആവണിയെയാണ്. അവൾ യാതൊരു കൂസലുമില്ലാതെയായിരുന്നു അത് ചെയ്തിരുന്നത്.

“മിസ്. ആവണി! ഇതെന്താ ഈ കാണിക്കുന്നത്? What on earth are you doing? എത്ര തവണ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് മീറ്റിംഗ് തുടങ്ങുന്നതിന് മുൻപ് കാര്യങ്ങൾ സെറ്റ് ചെയ്യണമെന്ന്? നിനക്കൊന്നും ഒരു ഡെഡിക്കേഷനും ഇല്ലേ?” സിദ്ധാർത്ഥ് അലറി. അവന്റെ മുഖം ദേഷ്യത്താൽ ചുവന്നു.

ആവണി യാതൊരു കൂസലുമില്ലാതെ മറുപടി നൽകി, “സാർ , ഒരു പുതിയ ഡാറ്റ കിട്ടിയതുകൊണ്ടാണ് ഇപ്പോൾ മാറ്റിയെഴുതിയത്. മീറ്റിംഗിന് കൂടുതൽ ആക്യറേറ്റ് ആയ വിവരങ്ങൾ നൽകണ്ടേ? അവസാന നിമിഷം ആയാലും കാര്യം നന്നായി നടന്നാൽ പോരെ?”

“അത് എന്റെ രീതിയാണ്! കൃത്യസമയത്ത് കാര്യങ്ങൾ നടക്കണം! Is that clear? എനിക്ക് എന്റെ രീതിയിൽ കാര്യങ്ങൾ നടന്നാൽ മതി! നിനക്ക് എന്റെ നിയമങ്ങളോട് പുച്ഛമാണോ?” സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ശബ്ദം കടുത്തു. അവന്റെ കലിപ്പ് വീണ്ടും ഉയർന്നു.

“എന്താ നിനക്ക് പറയാനുള്ളത്?” സിദ്ധാർത്ഥ് ദേഷ്യം നിയന്ത്രിക്കാൻ പാടുപെട്ടു.

“അതൊക്കെ ബോസിന് പതിയെ മനസ്സിലാകും,” അവൾ നിഗൂഢമായി ചിരിച്ചു.

ആവണി പറഞ്ഞത് സത്യമായിരുന്നു. വായാടിയായിരുന്നെങ്കിലും അവളുടെ ജോലിയിൽ അവൾ ബ്രില്യന്റായിരുന്നു. അവൾ ചെയ്യുന്ന ഓരോ വർക്കും അത്രയ്ക്ക് പെർഫെക്റ്റായിരുന്നു. സിദ്ധാർത്ഥ് എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും ഒരു തെറ്റുപോലും കണ്ടുപിടിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അവളെ പിരിച്ചുവിട്ടാൽ ഇത്രയും മികച്ച രീതിയിൽ കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യുന്ന മറ്റൊരാളെ കിട്ടുകയില്ലെന്ന് അയാൾക്ക് പതിയെ ബോധ്യപ്പെട്ടു. അവളെ പിരിച്ചുവിടുന്നത് തന്റെ കമ്പനിക്ക് തന്നെ വലിയ നഷ്ടമാണെന്ന് അയാൾ മനസ്സിൽ കണക്കുകൂട്ടി. അതുകൊണ്ട്, ദേഷ്യം വരുമ്പോൾ അവളെ ചീത്തവിളിച്ചും, വാക്കുകൾ കൊണ്ട് പ്രകോപിപ്പിച്ചും, അവളുടെ കൂസലില്ലായ്മയിൽ കൂടുതൽ ദേഷ്യപ്പെട്ടും സിദ്ധാർത്ഥ് അവളെ അവിടെ നിലനിർത്തി.

സിദ്ധാർത്ഥിന് കൃത്യം 11 മണിക്ക് കാപ്പി വേണം. ഒരു മിനിറ്റ് വൈകിയാൽ പോലും അയാൾക്ക് ദേഷ്യം വരും. അത് അയാളുടെ ദിവസത്തിലെ ഒരു പ്രധാനപ്പെട്ട ശീലമായിരുന്നു.

ഒരു ദിവസം, ഒരു പ്രധാനപ്പെട്ട മീറ്റിംഗിൽ പെട്ടുപോയതുകൊണ്ട് ആവണിക്ക് കാപ്പി കൊണ്ടുവരാൻ 11:05 ആയി. സിദ്ധാർത്ഥ് ദേഷ്യത്തോടെ അവളെ തുറിച്ചുനോക്കി.

“മിസ്. ആവണി, എന്റെ വാച്ചിൽ 11:05. കാപ്പി എവിടെ? Are you serious?” സിദ്ധാർത്ഥ് ഭീഷണി നിറഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ ചോദിച്ചു.

“അറിയാം സാർ , ഒരു ചെറിയ മീറ്റിംഗ് നീണ്ടുപോയി,” അവൾ നിസ്സാരമായി പറഞ്ഞു, കാപ്പി അവന്റെ മുന്നിൽ വെച്ചു.

“എന്റെ കാപ്പിക്ക് മീറ്റിംഗിനെക്കാൾ പ്രാധാന്യമുണ്ടെന്ന് എത്ര തവണ ഞാൻ പറയണം? എന്റെ സമയത്തിന് വിലയുണ്ട്!” അയാൾക്ക് ദേഷ്യം വന്നു.

“സാറിന്റെ ജീവൻ ഈ കാപ്പിയിലാണെന്ന് എനിക്കറിയില്ലായിരുന്നു,” അവൾ കളിയാക്കി ചിരിച്ചു. “ഇങ്ങനെയൊക്കെ ചെറിയ കാര്യങ്ങൾക്ക് ദേഷ്യപ്പെട്ടാൽ വയസ്സാംകാലത്ത് വല്ല പ്രഷറും വരും. Relax, Boss!“

“നീ… നീയെന്താ കരുതുന്നത്? നിനക്കെന്താ എന്നെ പേടിയില്ലേ?” സിദ്ധാർത്ഥ് എഴുന്നേറ്റുനിന്നു. അവന്റെ ശബ്ദം മുറിയിൽ പ്രതിധ്വനിച്ചു.

“സാറ് ദേഷ്യപ്പെടുമ്പോൾ ഭയങ്കര ക്യൂട്ടാ,” അവൾക്ക് ചിരിയടക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. “പിന്നെ പേടി, അതൊന്ന് എന്റെ നിഘണ്ടുവിൽ ഇല്ലാത്ത വാക്കാ! Never!“

സിദ്ധാർത്ഥ് അവളെ രൂക്ഷമായി നോക്കി. അവൾ കുലുങ്ങിച്ചിരിച്ചു. അവരുടെ വഴക്കുകൾ ജീവനക്കാർക്ക് ഒരു വിനോദമായി മാറി. എങ്കിലും അവളോട് അധികം വഴക്കിന് പോകാത്തത് സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ കലിപ്പ് മുഴുവൻ അവൾ ഒറ്റയ്ക്ക് ഏറ്റെടുക്കുന്നത് കൊണ്ടായിരുന്നു എന്ന് മറ്റുള്ളവർക്ക് തോന്നി.

ഒരു ദിവസം ആവണിക്ക് വീട്ടിൽ പോകേണ്ട ഒരു അത്യാവശ്യം വന്നു. അവളുടെ അമ്മയ്ക്ക് ചെറിയൊരു ശസ്ത്രക്രിയ. അവൾ ലീവെടുത്ത് നാട്ടിലേക്ക് പോയി. അവൾ ഇല്ലാത്ത ആ ദിവസങ്ങൾ സിദ്ധാർത്ഥിന് വല്ലാത്ത ശൂന്യത അനുഭവപ്പെട്ടു. ഓഫീസിലെ വഴക്കുകളോ സംസാരങ്ങളോ ഇല്ലാതെ അയാൾക്ക് വല്ലാതെ മടുത്തു. കാപ്പി കൃത്യസമയത്ത് മുന്നിലെത്തി, ഫയലുകൾ ചിട്ടയായി അടുക്കിയിട്ടു, പക്ഷേ ആ സംസാരമില്ലായ്മ അയാളെ വല്ലാതെ അസ്വസ്ഥനാക്കി. അയാളുടെ ദേഷ്യത്തിന് ഒരു ലക്ഷ്യമില്ലാതെയായി.

ആവണിയും അതുപോലെയായിരുന്നു. സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ശകാരം കേൾക്കാതെ അവൾക്കും വല്ലാത്തൊരു അസ്വസ്ഥത തോന്നി. “ഒരു വഴക്കെങ്കിലും ഉണ്ടാക്കാൻ ഇവിടെ ആരുമില്ലല്ലോ. ഈ ശാന്തത എനിക്ക് പിടിക്കുന്നില്ല,” അവൾ പിറുപിറുത്തു. അപ്പോഴാണ് അവർക്കിടയിലെ ആഴത്തിലുള്ള ബന്ധം അവർ മനസ്സിലാക്കിയത്. പരസ്പരം പിരിയാൻ കഴിയാത്ത ഒരുതരം ഇഷ്ടം.

ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയി. അവർ തമ്മിലുള്ള വഴക്കുകൾക്കിടയിലും ഒരുതരം പ്രണയം മൊട്ടിട്ടു. അവർക്ക് രണ്ടുപേർക്കും അറിയാമായിരുന്നു പരസ്പരം ഇഷ്ടമാണെന്ന്. പക്ഷെ ആര് ആദ്യം പറയും എന്ന കാര്യത്തിൽ അവർക്കിടയിൽ ഒരു നിശബ്ദ മത്സരം നടന്നു. “അവൻ പറയട്ടെ,” എന്ന് അവളും “അവൾ പറയട്ടെ,” എന്ന് അവനും കരുതി. അങ്ങനെ മനപ്പൂർവം വഴക്കിട്ട് അവർ മുന്നോട്ട് പോയി.

ഇതിനിടെ ആവണിക്ക് വീട്ടുകാർ ഒരു കല്യാണാലോചന കൊണ്ടുവന്നു. കോടീശ്വരനും സുന്ദരനുമായ ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ. “അവൻ നല്ലവനാണെങ്കിൽ ആലോചിക്കാം,” എന്ന് വീട്ടുകാർ നിർബന്ധിച്ചു.

ഒരു ദിവസം രാവിലെ ആവണി പതിവില്ലാത്ത ഒരു ഗൗരവത്തിൽ സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ കാബിനിലേക്ക് കയറിവന്നു. “സാർ , എനിക്കൊരു കല്യാണാലോചന വന്നിട്ടുണ്ട്. അടുത്ത ആഴ്ച പെണ്ണ് കാണൽ,” അവൾ വാക്കുകളിൽ ഒരുതരം ആകാംഷ ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. അവളുടെ ഹൃദയം വേഗത്തിൽ മിടിച്ചു.

സിദ്ധാർത്ഥ് കമ്പ്യൂട്ടറിൽ നിന്ന് കണ്ണെടുക്കാതെ, “ഓഹോ, കൊള്ളാല്ലോ. ആരാ?” എന്ന് ലാഘവത്തോടെ ചോദിച്ചു. അവന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരുതരം തീയാളുകയായിരുന്നു. “അവളെന്നോട് പറയട്ടെ… അവൾ പറയട്ടെ…” അയാൾ മനസ്സിൽ മന്ത്രിച്ചു.

“ഒരു ഡോക്ടറാണ്. നല്ല ജോലിയും പണവുമൊക്കെയുണ്ട്,” അവൾ അയാളുടെ പ്രതികരണം പ്രതീക്ഷിച്ചു.

“നല്ലത്, എന്നാ പിന്നെ ഉറപ്പിച്ചോ,” അയാൾ താൽപര്യമില്ലാത്ത മട്ടിൽ പറഞ്ഞു.

ആവണിക്ക് വല്ലാത്ത നിരാശ തോന്നി. അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. “ഒരുപക്ഷെ എനിക്ക് തോന്നിയതായിരിക്കും. അയാൾക്ക് എന്നെ ഇഷ്ടമില്ല,” അവൾ മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു.

കല്യാണ നിശ്ചയ തീയതി അടുത്തു. സിദ്ധാർത്ഥ് ഒരു മാറ്റവുമില്ലാതെ പെരുമാറി. അവളുടെ വിഷമം കൂടിവന്നു. നിശ്ചയത്തിന് തലേദിവസം അവൾ ലീവെടുത്തു. ബോസ്സ് വിളിച്ചെങ്കിലും അവൾ ഫോൺ എടുത്തില്ല. അവൾക്ക് അയാളുടെ ശകാരം കേൾക്കാൻ കൊതിയായിരുന്നു. ആവണി ലീവ് കഴിഞ്ഞിട്ടും ഓഫീസിലേക്ക് വന്നില്ല. സിദ്ധാർത്ഥ് ദേഷ്യത്തിൽ അവളെ വിളിച്ചു.

“ആവണി, എവിടെയാ നീ? എന്താ ഓഫീസിലേക്ക് വരാത്തത്? എന്റെ ഫയലുകൾ എല്ലാം താളം തെറ്റി കിടക്കുകയാണ്! This is highly unprofessional!” സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ശബ്ദം കടുത്തു.

“കല്യാണം നിശ്ചയിച്ചു സാർ , നാളെയാണ് നിശ്ചയം. അതിനിടയിൽ വരാൻ പറ്റിയില്ല,” അവൾ ശബ്ദത്തിൽ ഒരുതരം നിസ്സംഗത വരുത്തി പറഞ്ഞു. സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ഹൃദയം ഒരു നിമിഷം നിലച്ചു.

അടുത്ത ദിവസം. ആവണിയുടെ കല്യാണ നിശ്ചയം നടക്കുകയാണ്. ആഡംബരപൂർവ്വം ഒരുക്കിയ പന്തലിൽ ആളുകൾ നിറഞ്ഞു. സന്ധ്യയോടെ അവളുടെ വീട്ടിലേക്ക് ഒരു കാർ വന്നുനിന്നു. ആവണി പ്രതീക്ഷിക്കാതെ സിദ്ധാർത്ഥ് കാറിൽ നിന്നിറങ്ങി. അയാൾ നേരെ ആവണിയുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു. അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ ദേഷ്യമോ വാശിയോ ഇല്ലായിരുന്നു. ആർദ്രതയും സ്നേഹവും മാത്രം.

“സാറ് … ഇവിടെ?” അവളുടെ കണ്ണുകൾ അത്ഭുതത്താൽ വിടർന്നു. അവളുടെ ഉള്ളിൽ പ്രതീക്ഷയുടെ ഒരു തിരിനാളം മിന്നി.

സിദ്ധാർത്ഥ് അവളെ ദേഷ്യത്തോടെ നോക്കി. “എന്താ നിന്റെ ധാരണ? എന്നെ ഒഴിവാക്കി നിനക്ക് എളുപ്പത്തിൽ പോകാൻ കഴിയുമെന്ന് തോന്നിയോ? എന്റെ അനുവാദമില്ലാതെ എങ്ങോട്ടും പോകാൻ നിന്നെ ഞാൻ സമ്മതിക്കില്ല! You are mine!” അവന്റെ ശബ്ദത്തിൽ പതിവിന് വിപരീതമായി ഒരുതരം വേദന കലർന്നിരുന്നു.

ആവണിയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. “ഞാൻ… ഞാൻ വിചാരിച്ചു സാറിന് എന്നോട് ഇഷ്ടമില്ലെന്ന്. എന്റെ തോന്നലായിരുന്നെന്ന്. അതുകൊണ്ട്… അതുകൊണ്ട് ഞാൻ സമ്മതിച്ചു.” അവളുടെ ശബ്ദം ഇടറി.

“നിനക്കെന്നെ ഇഷ്ടമാണെന്ന് എനിക്കറിയാം ആവണി. പക്ഷെ എന്റെ ഈ വാശി, അത് എന്നെ പറയാൻ അനുവദിച്ചില്ല. എന്റെ കൂടെ എന്നും വഴക്കിടാൻ നിന്നെപ്പോലെ ഒരാൾ എനിക്ക് വേണം. ഈ കലിപ്പൻ ബോസ്സിന് ഈ വായാടിപ്പെണ്ണിനെ എന്നും വേണം,” സിദ്ധാർത്ഥ് അവളുടെ അടുത്തേക്ക് നീങ്ങി.

“എനിക്കുമിഷ്ടമാണ് സാർ . പക്ഷെ സാറ് പറയില്ലെന്ന് കരുതി ഞാൻ.” അവൾ ഒരു തേങ്ങലോടെ അവന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചാഞ്ഞു.

സിദ്ധാർത്ഥ് അവളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. ആവണി അവന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് മുഖം ചേർത്തു. “നീയില്ലാതെ എനിക്കിനി ഒരു നിമിഷം പോലും മുന്നോട്ട് പോകാൻ കഴിയില്ല ആവണി. നിന്നെ എനിക്ക് വേണം,” അയാൾ പറഞ്ഞു.

“ഈ കല്യാണം…” അവൾ സംശയത്തോടെ അയാളെ നോക്കി.

“ഈ കല്യാണത്തിന് വന്ന ചെറുപ്പക്കാരൻ എന്റെ കസിൻ ആണ്. ഒരു സിദ്ധാർത്ഥ് ജൂനിയർ! നിന്നെ എനിക്ക് സ്വന്തമാക്കാൻ വേണ്ടി ഞാൻ ഒരുക്കിയ ഒരു ചെറിയ നാടകം,” സിദ്ധാർത്ഥ് ചിരിച്ചു. “നീയെന്നെ ഭ്രാന്ത് പിടിപ്പിച്ചു ആവണി. പക്ഷെ എനിക്ക് നിന്നെയില്ലാതെ വയ്യ.”

അവരുടെ മുഖത്ത് പ്രണയം നിറഞ്ഞു. കലിപ്പൻ ബോസും വായാടി പെണ്ണും ഒടുവിൽ ഒന്നായി. അവരുടെ പ്രണയകഥ അവിടെ തുടങ്ങുകയായിരുന്നു, വഴക്കുകളും സ്നേഹവും ചേർന്ന ഒരു മനോഹരമായ യാത്ര. ജീവിതത്തിൽ കുറച്ചൊക്കെ വഴക്കുകളുണ്ടെങ്കിലേ ഒരു രസമുണ്ടാകൂ എന്ന് അവർ അന്യോന്യം നോക്കി ചിരിച്ചു.